Back ببر تسماني Arabic থাইলেচিন Assamese Thylacinus cynocephalus AST Xusedol (Thylacinus cynocephalus) AVK Tasmaniya canavarı Azerbaijani تاسمانییا جاناواری AZB Сумчаты воўк Byelorussian Тасманийски вълк Bulgarian Tigr Tasmania Breton Llop marsupial Catalan
| Buidelwolf | |
|---|---|
| |
| 'n Vroulike buidelwolf en haar jong nageslag in die Nasionale Dieretuin in Washington, D.C.,[1] | |
Wetenskaplike klassifikasie 
| |
| Domein: | Eukaryota |
| Koninkryk: | Animalia |
| Filum: | Chordata |
| Klas: | Mammalia |
| Infraklas: | Marsupialia |
| Orde: | Dasyuromorphia |
| Familie: | †Thylacinidae |
| Genus: | †Thylacinus |
| Spesie: | †T. cynocephalus
|
| Binomiale naam | |
| †Thylacinus cynocephalus (Harris, 1808)
| |
| |
| Historiese buidelwolf-reeks in Tasmanië (in groen) | |
| Sinonieme | |
|
Lys
| |
Die buidelwolf (Thylacinus cynocephalus), ook algemeen bekend as die thylacine, Tasmaniese tier of Tasmaanse wolf, is 'n uitgestorwe vleisetende buideldier wat inheems was aan die Australiese vasteland en die eilande Tasmanië en Nieu-Guinee. Die buidelwolf het ongeveer 3 600–3 200 jaar gelede in Nieu-Guinee en die vasteland van Australië uitgesterf, voor die aankoms van Europeërs, moontlik as gevolg van die bekendstelling van die dingo, wie se vroegste rekord tot ongeveer dieselfde tyd dateer, maar wat nooit Tasmanië bereik het nie. Voor Europese vestiging het ongeveer 5 000 in die natuur op Tasmanië gebly. Begin in die negentiende eeu, is hulle beskou as 'n bedreiging vir die vee van boere en prysjag is ingestel. Die laaste bekende van sy spesie is in 1936 by Hobart Zoo in Tasmanië dood. Die buidelwolf is wydverspreid in populêre kultuur en is 'n kulturele ikoon in Australië.
Die buidelwolf was bekend as die Tasmaniese tier vanweë die donker dwarsstrepe wat van die bokant van sy rug af uitgestraal het, en dit is die Tasmaanse wolf genoem omdat dit soos 'n medium- tot groot-grootte hondjie gelyk het. Die naam thylacine is afgelei van thýlakos wat "sak" beteken en ine wat "betrokken" beteken, en verwys na die buidelsak. Albei geslagte het 'n sakkie gehad. Die wyfies het hulle s'n gebruik om kleintjies groot te maak, en die mannetjies het hulle s'n as 'n beskermende skede gebruik wat die uitwendige voortplantingsorgane bedek. Die dier het 'n stywe stert gehad en kon sy kake in 'n ongewone mate oopmaak. Onlangse studies en anekdotiese bewyse oor sy roofdiergedrag dui daarop dat die buidelwolf 'n eensame hinderlaagroofdier was wat in die jag van klein tot mediumgrootte prooi gespesialiseer het. Verslae dui daarop dat dit in die natuur op klein voëls en soogdiere gevreet het. Dit was die enigste lid van die genus Thylacinus en familie Thylacinidae wat tot moderne tye oorleef het. Sy naaste lewende familielede is die ander lede van Dasyuromorphia, insluitend die Tasmaniese duiwel, waarvan dit na raming 42–36 miljoen jaar gelede geskei het.
Die buidelwolf is wyd gebruik as 'n simbool van Tasmanië. Die dier word op die amptelike wapen van Tasmanië vertoon. Sedert 1996 word Nasionale Dag van Bedreigde Spesies in Australië op 7 September herdenk, die datum waarop die laaste bekende buidelwolf in 1936 dood is. Universiteite, museums en ander instansies regoor die wêreld doen navorsing oor die dier. Sy heelgenoomvolgorde is gekarteer, en daar is pogings om te kloon en dit weer lewendig te maak.[4]
- ↑ Sleightholme, Stephen R.; Campbell, Cameron R. (30 September 2020). "A Catalogue of the Thylacine captured on film" (PDF). Australian Zoologist. 41 (2): 143–178. doi:10.7882/AZ.2020.032. Besoek op 22 Junie 2021.
- ↑ Burbidge, A.A. & Woinarski, J. 2016. Thylacinus cynocephalus. The IUCN Red List of Threatened Species 2016: e.T21866A21949291. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2016-2.RLTS.T21866A21949291.en. Accessed on 17 December 2024.
- ↑ De Vis, C. W. (1894). "A thylacine of the earlier nototherian period in Queensland". Proceedings of the Linnean Society of New South Wales. 8: 443–447. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Augustus 2019. Besoek op 8 Augustus 2019.
- ↑ Le Page, Michael (26 Oktober 2024). "De-extinction company claims it has a nearly complete thylacine genome". New Scientist. p. 11.