Fenolformaldehiedhars

Eienskappe

Algemeen
Naam	Fenolformaldehiedhars
Chemiese formule	(C8H6O2)n[1]
Molêre massa	134,18 [g/ml] (monomeer)[1]
CAS-nommer	9003-35-4[1]
Fasegedrag
Smeltpunt	geen (ontbind 190-210 °C[2])
Kookpunt
Digtheid	1,7- 2,0 [g/cm3][2]
Oplosbaarheid
Hardheid	81,4 - 146 MPa (Vickers)[2]
Warmtekapasiteit	1,04 - 1,16 [J/gK][2]
Suur-basis eienskappe
pKa
Veiligheid
Flitspunt
LD50	>5 [g/kg] (oraal; rot)[1]
Tensy anders vermeld is alle data vir standaardtemperatuur en -druk toestande.
Portaal Chemie

Fenolformaldehiedharse (fenolharse of fenoplaste^[3]) is sintetiese polimere wat verkry word deur die reaksie van fenol of 'n gesubstitueerde fenol met formaldehied. Hulle was die basis vir bakeliet die eerste kommersiële sintetiese hars. Hulle is dikwels gebruik vir die vervaardiging van gevormde produkte, insluitend biljartballe, laboratorium-toonbanke, en as bedekkings en kleefmiddels. Hulle was op 'n tyd die primêre materiaal wat gebruik is vir die vervaardiging van gedrukte stroombane, maar is grootliks vervang met epoksieharse en veselglas-lap, soos met vuurbestande FR-4-stroombaanmateriaal.

Daar is twee hoofproduksiemetodes. Die een laat fenol en formaldehied direk reageer om 'n termoverhardbare netwerkpolimeer te produseer, terwyl die ander die formaldehied beperk om 'n prepolimeer bekend as novolak te produseer wat gevorm en dan gehard kan word met die byvoeging van meer formaldehied en hitte.^[4][5] Daar is baie variasies in beide produksie- en insetmateriaal wat gebruik word om 'n wye verskeidenheid harse vir spesiale doeleindes te vervaardig.

1. ↑ ^{1,0 1,1 1,2 1,3} "Phenol-formaldehyde resin". PubChem NIH. Besoek op 22 Augustus 2023.
2. ↑ ^{2,0 2,1 2,2 2,3} "Glass Cloth Phenolic Resin (G3)". Dielectric Manufacturing.
3. ↑ "Phenoplasts". polymerdatabase.com. Besoek op 13 Junie 2021.
4. ↑ A. Gardziella, L.A. Pilato, A. Knop (2000). Phenolic Resins: Chemistry, Applications, Standardization, Safety and Ecology. Springer.{{cite book}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)
5. ↑ Wolfgang Hesse (2002). Phenolic Resins. Wiley-VCH, Weinheim: Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry. doi:10.1002/14356007.a19_371.{{cite book}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link).