Naelloop is die hardloop oor 'n kort afstand teen die hoogste spoed van die liggaam in 'n beperkte tyd. Dit word gebruik in baie sportsoorte wat hardloop insluit, tipies as 'n manier om vinnig 'n teiken of doelwit te bereik, of om 'n teenstander te vermy of te vang. Menslike fisiologie bepaal dat 'n hardloper se amper-topspoed nie vir meer as 30–35 sekondes gehandhaaf kan word nie as gevolg van die uitputting van fosfokreatienvoorrade in spiere, en miskien sekondêr tot oormatige metaboliese asidose as gevolg van anaërobiese glikolise.[1]
In atletiek se baan- en velditems is naellope wedlope oor kort afstande. Dit is een van die oudste hardloopkompetisies, wat by die Antieke Olimpiese Spele aangeteken is. Drie naelloopitems word tans by die moderne Olimpiese Somerspele en buitelugwêreldkampioenskappe gehou: die 100 meter, 200 meter en 400 meter.
Op professionele vlak begin naellopers die wedloop deur 'n hurkende posisie in die wegspringblokke in te neem voordat hulle vorentoe stu en geleidelik in 'n regop posisie kom soos die wedloop vorder en momentum verkry word. Die "gereed"-posisie mag verskil na gelang van die wegsprong. Die gebruik van wegspringblokke laat die naelloper toe om 'n verbeterde isometriese voorlading uit te voer; dit genereer voorspanning in die beenspiere wat in die daaropvolgende voorwaartse aandrywing gekanaliseer word, wat dit kragtiger maak.
Liggaamsbelyning is van sleutelbelang om die optimale hoeveelheid krag te produseer. Ideaal gesproke moet die atleet in 'n 4-punt houding begin, vorentoe stu, en met albei bene afstoot vir maksimum kragproduksie.[2] Atlete moet in dieselfde baan bly regdeur alle naelloopitems,[1] met die enigste uitsondering die 400 meter binnenshuis. Wedlope tot 100 meter is grootliks gefokus op versnelling tot 'n atleet se maksimum spoed.[2] Alle naellope verder as hierdie afstand sluit toenemend 'n element van uithouvermoë in.[3]