Natuurlike hulpbronne is hulpbronne wat bestaan sonder optrede van mense. Dit sluit in alle gewaardeerde kenmerke soos magnetiese krag, aantrekkingskrag en elektriese eienskappe en kragte. Op die aarde sluit dit in: sonlig, atmosfeer, water, grond (wat alle minerale insluit), asook alle plantegroei en dierelewe wat natuurlik bestaan het binne vroeër geïdentifiseerde kenmerke en hoofbestanddele.[1][2][3][4]
Spesifieke areas soos die reënwoud in Fatu-Hiva word dikwels gekenmerk deur die biodiversiteit en aarddiversiteit het in hul ekosisteem bestaan. Natuurlike hulpbronne kan verder op verskillende maniere geklassifiseer word. Natuurlike hulpbronne is materiale en bestanddele (iets wat gebruik kan word) wat binne die omgewing gekry kan word. Elke mensgemaakte produk bestaan uit natuurlike hulpbronne (op sy fundamentele vlak). 'n Natuurlike hulpbron kan bestaan as 'n aparte entiteit soos vars water en lug, asook as 'n lewende organisme soos 'n vis, of dit kan in 'n alwisselende vorm verwerk moet word om die hulpbron te kry soos metaal, erts en die meeste vorms van energie.
Daar is wêreldwyd heelwat gesprekke oor die toewysing van natuurlike hulpbronne. Dit is veral die geval tydens tye van toenemende skaarsheid en tekorte (die uitputting en oorverbruik van hulpbronne), maar ook omdat die uitvoer van natuurlike hulpbronne die grondslag van baie ekonomieë is.
Sommige natuurlike hulpbronne soos sonlig en lug kan oral gekry word, en staan bekend as alomteenwoordige hulpbronne. Die meeste hulpbronne kom egter voor in klein sporadiese areas en word genoem beperkte hulpbronne. Daar is baie min hulpbronne wat beskou word as onuitputbaar (wat nie in die toekoms gaan opraak nie) – dit is sonbestraling, geotermiese energie en lug (hoewel toegang tot skoon lug miskien nie). Die oorgrote meerderheid hulpbronne is teoreties uitputbaar, wat beteken daar is net 'n beperkte hoeveelheid en dit kan uitgeput word as dit nie behoorlik bestuur word nie.