Stedelike verkenning

Hierdie artikel is 'n weesbladsy. Dit is nie geskakel of in ander bladsye ingesluit nie. Help Wikipedia deur na moontlike teks te soek en 'n skakel hierheen te plaas.

Stedelike verkenning (soms bekend as kaping van dakke en tonnels) is die verkenning van mensgemaakte strukture, meestal verlate ruïnes of verborge komponente van die mensgemaakte omgewing. Fotografie daarvan en historiese belangstelling / dokumentasie is sterk punte van die stokperdjie en dit behels soms die betreding van privaateiendom. Stedelike verkenning word soms ook dreinering genoem ('n spesifieke vorm van stedelike verkenning waar stormwatertonnels of riolering ondersoek word), stedelike spelonking, stedelike rotsklim, stedelike grotte, gebou-inbrake of rondsnuffel.

Die aktiwiteit hou verskillende risiko's in, insluitend sowel fisiese gevaar, of as dit onwettig en/of sonder toestemming gedoen word, die moontlikheid van inhegtenisname en straf. Sommige aktiwiteite wat met stedelike verkenning verband hou, is in stryd met plaaslike of streekswette, en sekere teen-terrorismewette indien dit wyd geïnterpreteer word, of dit kan beskou word as betreding of die indringing van privaatheid.

Speurwerk in verlate strukture is miskien die algemeenste voorbeeld van stedelike verkenning. In baie plekke word dit eerste deur plaaslike inwoners binnegegaan en kan graffiti of ander vorme van vandalisme bevat, terwyl ander beter bewaar is. Alhoewel verkenningsdoelwitte van land tot land verskil, is die hoë-profiel verlate plekke onder meer pretparke, graanhysbakke, fabrieke, kragsentrales, missiel-silo's, hospitale, asieles, skole, arm huise en sanatoriums.

Baie ontdekkingsreisigers vind die verval van onbewoonde ruimtes as baie mooi, en sommige is ook vaardige vryskutfotograwe wat dokumenteer wat hulle sien, soos dié wat die infrastruktuur van die voormalige Sowjetunie dokumenteer.

Verlate terreine is ook gewild onder historici, bewaringsbewustes, argitekte, industriële argeoloë en spookjagters.