Volksbuch

Mit Volksbuech wärde volksdümligi Schrifte bezäichnet, wo mäistens in Prosa verfasst si. Dr Joseph Görres und dr Johann Gottfried von Herder häi dr Begriff am Ändi vom 18. Joorhundert iigfüert as Bezäichnig für d Historie, wo sit em Mittelalter vom e bräite Publikum glääse worde si. Mä zelt drzue alti Gschichte, romantischi Abentüür, volksdümligi Saage, määrlihafti Legände und Schwänk.^[1] Iire Ursprung häi si zum Däil in Ridderdichdige, Minnelieder und örtlige Saage gha. Mäistens isch iiri ursprünglig griimti Form in Prosa ufglööst worde und mä het sä in ere volksdümlige Sprooch verbräitet.

E Begriff für s Fäld, wo mit em Wort Volksbuech erfasst wird und nöitraaler isch, weer «niidrige Määrt vom Früedruck», wo niidrig im Sinn vom e niidrige Briis oder vom en aaspruchsloose Stiil cha ufgfasst wärde. Weder si d Stoff vo dene Ditel spezifisch, no isch iiri Härkumft äihäitlig. Die historischi Brodukzioon, wo mä im 19. Joorhundert mit de Volksbüecher nume zum ä Däil erfasst het, isch vor allem in dr Sprooch, dr Tüpografii und dr Illustrazioon typisch andersch gestaltet as d Aagebot vom ‹ghoobene› Buechmäärt. Die äigeni Gstaltig isch d Antwort gsi uf d Aasprüch vo de Kunde und het sich zwüsche 1450 und 1800 die ganz Zit em Määrt aabasst.

Berüemti Stoff us däm Beriich si d Gschicht vom Till Eulenspiegel und dr Bricht über s Lääbe vom Schwarzkünstler Johann Faust gsi, wo spööter literarisch dur e Charles De Coster und Johann Wolfgang Goethe adaptiert worde si.

1. ↑ Gustav Schwab: Die deutschen Volksbücher, Tosa-Verlag Wien, (ooni Agoob vom Joor)