En fonetica historica se da lo nombre de Lei de Grimm a una tendencia fonetica descubierta en 1822 por Jacob Grimm que da cuenta d'as principals correspondencias entre as luengas chermanicas por una mutación escayeixida en o periodo prehistorico d'o chermanico:
As consonants aspiradas d'o indoeuropeu, [bh, dh, gh], se tornoron no aspiradas, [b,d,g]; as sonoras, [b. d. g], se tornoron xordas, [p, t, k]; as xordas se facioron aspiradas, [f, θ, h].
Ista lei no explicaba bellas excepcions y fue completafa dimpués por a lei de Verner, que para cuenta en a posición de l'accento.
Amás d'os resultaus d'a propia lei, a Lei de Grimm estió muit important porque ubrió un camín d'investigación y chustificó lo prencipio de regularidat d'as leis foneticas, a partir d'as cuals se desembolicoron a fonetica historica y comparada.