Aleksandr Grigórievich Lukashenko (rusu: Александр Григорьевич Лукашенко; en bielorrusu Аляксандр Рыгоравіч Лукашэнка, Alyaksandr Ryhoravič Łukašenka) (30 d'agostu de 1954, Kopyś (en) ), ye l'actual presidente de Bielorrusia, cargu qu'ocupa dende'l 20 de xunetu de 1994.
Na so mocedá llicenciar n'Hestoria, cumplió'l serviciu militar nes tropes de frontera soviétiques y trabayó como direutor d'una granxa coleutiva.[10][11] Dempués d'una década como miembru del Partíu Comunista de Bielorrusia,[11] llogró l'acta de diputáu en 1990 y formó parte d'una corriente que buscaba caltener la Xunión Soviética so un sistema democráticu. En 1991 foi l'únicu miembru del Sóviet Supremu bielorrusu que votó en contra de la disolución de la URSS.[10] Mientres los primeros años d'independencia, ganóse fama de lluchador contra la corrupción nuna dómina marcada pola crisis y la desafección escontra la clase política. N'avientu de 1993 foi escoyíu presidente del Comité Anticorrupción y dende esi cargu forzó la dimisión de Stanislav Shushkévich, quien perdió una moción d'enfotu nel parllamentu.[10]
Ganó les eleiciones presidenciales de 1994 como candidatu independiente, con un programa eleutoral populista nel que prometía midíes económiques de corte socialista y una mayor integración con Rusia, concretáu n'alcuerdos como'l Estáu de la Unión de Rusia y Bielorrusia (1997) y la Comunidá Económica Eurasiática (2000).[10] Dende entós foi reelixíu en cuatro causes con porcentaxes cimeros al 70% de los votos, resultaos revesoses al ser consideraos fraude eleutoral per parte de la Organización pa la Seguridá y la Cooperación n'Europa (OSCE).[12] Dientro del so país caltién una alta popularidá gracies al caltenimientu d'ayudes sociales y el desarrollu económicu.[13]
El so mandatu ye suxetu de discutiniu: ente que pa los sos siguidores llogró crecedera so un socialismu de mercáu qu'evitó los efeutos negativos de la «terapia de choque» instaurada na Rusia de Boris Yeltsin,[14][15] los sos detractores llamenten qu'exerciera un mandatu autoritariu y acúsenlu de violación de los derechos humanos, persecución a opositores y de ser «l'últimu dictador d'Europa».[13]
Na comunidá internacional, utilizó la posición estratéxica de Bielorrusia (ente Europa Occidental y Rusia) pal llogru d'alcuerdos comerciales, cuantimás de materies primes y enerxía con Rusia.[16] Les rellaciones con Estaos Xuníos y la Xunión Europea son bien complicaes, los gobiernos d'estos países nun reconocen les sos resultaos eleutorales ya inclusive-y impunxeron sanciones.[12] Los principales aliaos de Lukashenko son la Comunidá d'Estaos Independientes, la República Popular de China,[14] los países de l'ALBA-TCP y países d'Oriente Mediu como Irán ya Iraq.[16]