Federicu II el Grande (de Hohenzollern; escritu n'alemán: Friedrich II der Großy), naz en Berlín el 24 de xineru de 1712 y muerre en Potsdam el 17 d'agostu de 1786); tercer rei de Prusia[7] (1740-1786) y que pertenez a la Casa de Hohenzollern. Fíu de Federicu Guillermu I y Sofía Dorotea de Hannover y unu de los máximos representantes del despotismu ilustráu del sieglu XVIII. Conózse-y poles sos victories militares y pola so reorganización del exércitu prusianu, les sos táctiques y maniobres innovadores, y pol ésitu que llogra na Guerra de los Siete Años, magar la so situación cuasi desesperada, polo que se-y conoz yá na so dómina como Federicu'l Grande.
Na so mocedá, Federicu ta más enfotáu na música y na filosofía que nel arte de la guerra, lo que-y enfrenta col so propiu padre, Federicu Guillermu I, al que se-y conoz pol so calter autoritariu, polo qu'intenta escapar xunto col so amigu, bien cercanu, Hans Hermann von Katte. A dambos príndase-yos y xulga pol rei so l'acusación de deserción, con tal resultáu que Federicu ye obligáu a guardar la execución del so apreciáu amigu Hans. N'aportando al tronu prusianu, Federicu ataca Austria y faise cola Silesia nes llamaes Guerres de Silesia. A la fin del so reináu, Federicu llogra interconectar físicamente la totalidá del so reinu, qu'enantes se topaba dixebráu, por aciu la conquista de territorios del Reinu de Polonia, dempués de la primer partición de Polonia.
Como esponente del despotismu ilustráu, a Federicu conózse-y por modernizar la burocracia y el serviciu civil prusianu, y por llevar a cabu desemeyaes polítiques de calter relixosu, que tomen dende la tolerancia hasta la opresión, en función de les circunstancies.[8] Reforma'l sistema xudicial y fai posible que los homes d'orixe non aristocráticu puedan llegar a la xudicatura o a los principales puestos burocráticos. Dellos críticos, sicasí, aprofien que les sos midíes son opresives contra los sos súbditos polacos conquistaos.[9][10] Sofita les artes y la filosofía, anque coles mesmes emite diverses lleis de censura a la prensa.
Federicu II muerre ensin descendencia y asocéde-y nel tronu'l so sobrín Federicu Guillermu II, fíu del so hermanu menor. Ye soterráu na so residencia favorita, el Palaciu de Sanssouci, en Potsdam.
Federicu II ye conocíu por dellos llamatos, tales como el rei filósofu , el rei músicu (pos ye un compositor y flauteru nato), el rei masón o el vieyu Fritz (escritu n'alemán: „der Alte Fritz“), siendo la última pallabra n'acurtiamientu del so propiu nome. Llamáu El Grande tres les sos grandes fazañes militares (sobremanera mientres la Guerra de los siete años de 1756 a 1763); conflictu que convierte a Prusia nuna máquina de guerra, colo que se doblen los territorios del reinu.
Cuasi tolos historiadores alemanes del sieglu XIX consideren a Federicu como'l modelu románticu del guerreru al que se-y debe de dar gloria, yá que se-y allaba'l so lideralgu, la so eficiencia alministrativa, la so devoción al deber de gobiernu y el so ésitu en construyir una Prusia capaz d'asumir un papel principal n'Europa.[11] Caltiénse como una figura almirada y histórica dempués de la derrota del Imperiu Alemán na Primer Guerra Mundial; asina, el nazismu -y glorifica como'l líder alemán que preciede a la figura de Hitler. Sicasí, la so reputación vuélvese muncho más desfavorable tres la cayida del réxime nazi, tantu na Alemaña Oriental como na Occidental.[12]