Fonte oral ye la fonte documental que nun ta fixada nun escritu, pero que pue utilizase pa la reconstucción de la historia.
Cásique tolos seres humanos de tol mundu foron analfabetos en toles dómines históriques, llendándose l'emplegu de la escritura a minoríes cultes, como'l cleru (y non tou). N'Europa y América, la invención de la Imprenta y la Reforma protestante (qu'insistía nel valir de la llectura de la Biblia pa la salvación) afalen l'alfabetización dende'l sieglu XVI, anque nun foi xeneral hasta la escolarización obligatoria nel sieglu XX. Poro, al ser la comunicación oral la más utilizada, el so valir ye esceicional, sobre manera pa la reconstrucción de la historia social, historia de les mentalidaes, etc.
Dende'l romanticismu del sieglu XIX, la investigación del folclor basábase na compilación de toa triba de fontes orales (por exemplu, p'Alemaña, los cuentos de los Hermanos Grimm). Inclusive pa periodos en que la posibilidá de dexar testimonios escritos yera mayor, ye mui corriente disponer de fontes orales que, al tar más próximes nel tiempu, puen reconstruyise con mayor fidelidá. Un xéneru historiográficu, la Historia oral faise fundamentalmente con fontes orales.
Les fontes orales pueen clasificarse en
- Testimonios, xebraos en:
- Direutos, nos qu'un testigu presencial cunta les sos vivencies o los fechos que presenció (que puen fixase per aciu d'una entrevista grabada o trescrita, colo que se tresformen nun testu equivalente a los llibros de memories o autobiografíes).
- Indireutos, nos que daquién cunta lo qu'otru-y cuntó.
- Tradiciones orales (nos que l'orixe del fechu ye alloñáu, anque a vegaes puea reconstruyise'l momentu qu'orixina la tradición ya inclusive la cadena de tresmisión d'esta).