Hans Holbein el Mozu | |||
---|---|---|---|
| |||
Vida | |||
Nacimientu | Augsburgu[1], 1497[2] | ||
Nacionalidá |
Sacru Imperiu Romanu Xermánicu Suiza [3] Francia [4] | ||
Grupu étnicu | Alemanes | ||
Muerte | Londres[1], 29 de payares de 1543 (45/46 años) | ||
Causa de la muerte | Peste | ||
Familia | |||
Padre | Hans Holbein el Viejo | ||
Fíos/es | Philipp Holbein I. | ||
Hermanos/es | |||
Familia |
ver
| ||
Pueblu | Holbein | ||
Estudios | |||
Llingües falaes | alemán[2] | ||
Oficiu | pintor, grabador, ilustrador, retratista (es) , dibuxante, exlibrist (en) , artista visual, artista | ||
Llugares de trabayu | Boloña, Florencia, Roma, Venecia, Basilea, Lucerna (es) y Londres | ||
Trabayos destacaos |
Los embajadores (es) Madonna enthroned with child and two figures (en) Virgen del burgomaestre Meyer (es) The Body of the Dead Christ in the Tomb (en) | ||
Influyencies | Hans Holbein el Viejo (es) | ||
Movimientu |
Renacimiento alemán (es) Renacimiento nórdico (es) [6] | ||
Xéneru artísticu |
retrato pictórico (es) semeya arte sacro | ||
Hans Holbein el Mozu (der Jüngere) (Augsburgu, Sacru Imperiu Romanu Xermánicu, ¿1497?[7]-Londres, ente'l 7 d'ochobre y el 29 de payares de 1543) foi un artista y imprentador alemán que s'enmarca nel estilu llamáu Renacimientu nórdicu. Ye conocíu sobremanera como unu de los maestros del semeya del sieglu XVI.[8] Tamién produció arte relixoso, sátira y propaganda reformista, y fixo una significativa contribución a la hestoria del diseñu de llibru. Diseñó xilografíes, vidreres y pieces de xoyería. Llámase-y "el Mozu" pa estremalo del so padre, Hans Holbein el Viejo, un dotáu pintor de la escuela gótica tardida.
Nacíu en Augsburgu, Holbein trabayó principalmente en Basilea como artista nuevu. De primeres pintó murales y obres relixoses y diseños pa vidreres y llibros impresos. Tamién pintó dacuando semeyes, destacando internacionalmente con semeyes del humanista Desiderio Erasmu de Rotterdam. Cuando la Reforma algamó Basilea, Holbein trabayó pa veceros reformaos mientres siguía sirviendo a patrones relixosos tradicionales. El so estilu góticu tardíu foi arriquecíu polos enclinos artístiques n'Italia, Francia y los Países Baxos, según pol Humanismu renacentista. La resultancia foi una combinación estética única en sí mesma.
Holbein viaxó a Inglaterra en 1526 en busca de trabayu, con un encamientu de Erasmu. Foi bienveníu nel círculu humanista de Tomás Moro, onde rápido algamó alta reputación. Dempués de tornar a Basilea mientres cuatro años, reemprendió la so carrera n'Inglaterra en 1532. Esta vegada trabayó pa los dos fontes de mecenalgu, Ana Bolena y Thomas Cromwell. Nel añu 1535, Enrique VIII nomar Pintor del Rei. Nesti cargu, produció non solu semeyes y decoraciones festives, sinón tamién diseños de xoyería, platería y otros oxetos preciosos. Les sos semeyes de la familia real y los nobles son una alcordanza vívido d'una corte brillosa nos años trascendentales nos que'l rei Enrique taba afirmando'l so supremacía sobre la Ilesia d'Inglaterra.
L'arte de Holbein foi apreciáu dende'l principiu de la so carrera. El poeta y reformador francés Nicolas Bourbon llamar «el Apeles del nuesu tiempu», un gallardón típicu de la dómina.[9] Holbein tamién foi descritu como un gran «fora de serie» de la historia del arte, yá que nun fundó nenguna escuela.[10] Dempués de la so muerte, parte de la so obra perdióse, pero enforma foi coleccionada, y pal sieglu XIX, Holbein foi reconocíu ente los grandes maestros retratistes. Recién esposiciones sorrayaron coles mesmes la so versatilidad. Dedicó la so llinia fluyida a tou tipu de diseños, dende complicada xoyería a monumentales frescos. L'arte de Holbein dacuando llamóse realista, yá que dibuxó y pintó con escepcional precisión. Les sos semeyes yeren famosos na so dómina pola paecencia que llograba; y agora vense» a grandes figures de la dómina, como Erasmu o Moro, al traviés de los güeyos de Holbein. Holbein nunca quedaba satisfechu, sicasí, cola apariencia esterna. Encuallaba capes de simbolismu, alusiones y paradoxes nel so arte, produciendo la interminable fascinación de los estudiosos. Opina l'historiador del arte Ellis Waterhouse, que'l so retratística «permanez insuperada pola seguridá y la economía de medios, penetración nel personaxe y una combinación de riqueza y pureza d'estilu».[11]