McDonnell Douglas F-4 Phantom II

McDonnell Douglas F-4 Phantom II
familia d'aeronaves
Cazabombarderu, carrier-capable fighter monoplane with 2 engines (en) y carrier-capable attack aircraft (en)
Información
Fabricante	McDonnell Aircraft Corporation McDonnell Douglas
Nomáu por	McDonnell FH Phantom (es)
Historia
Primer vuelu	27 mayu 1958
Retirada de serviciu	1992
Operadores	Fuercia Aérea de los Estaos Xuníos    Exércitu del Aire d'España    Fuercia Aérea de la República de Corea    Fuercia Aérea d'Autodefensa de Xapón    Fuerza Aérea Turca (es)    Fleet Air Arm (es)    Royal Air Force    Laboratorio Nacional Sandia (es) Collings Foundation (en)    Fuercia Aérea Israelina    Fuerza Aérea Griega (es)    Cuerpu de Marines de los Estaos Xuníos    Armada d'Estaos Xuníos    Fuerza Aérea de la República Islámica de Irán (es)    Real Fuercia Aérea Australiana    Luftwaffe    Fuerza Aérea Egipcia (es)    NASA
Carauterístiques
Tipu d'ales	monoplanu
Unidaes fabricades	5195
Fuercia motora	General Electric J79 (es)
Eslora	19,2 metros y 18,6 metros
Altor	5 metros
Alcance	2800 quilómetros

El McDonnell Douglas F-4 Phantom II^{[N 1]} ye un interceptor y cazabombardero supersónicu, biplaza, bimotor y de llargu algame desenvueltu orixinalmente pa l'Armada de los Estaos Xuníos por McDonnell Aircraft.^[1] Entró en serviciu en 1960 cola Armada estauxunidense; y demostrando gran capacidá d'adaptación, tamién foi adoptáu pol Cuerpu de Marines y en 1963 pola Fuercia Aérea de los Estaos Xuníos, de forma que a mediaos de los años 1960 yá constituyía una parte importante de les sos respeutives flotes d'aeronaves.^[2]

A pesar de que'l Phantom ye un caza de grandes dimensiones y con un pesu máximu al despegue cimeru a 27 000 kg, ye capaz d'algamar una velocidá máxima cercana a Mach 2,23 y una velocidá d'ascensión inicial de 210 metro per segundu. A partir de 1959, esti modelu d'avión estableció quince plusmarcas mundiales,^[3] incluyendo un récor de velocidá absoluta (2585,086 km/h) y otru d'altitú absoluta (30 040 m).^[4] Cinco de les marques de velocidá nun fueron superaes hasta 1975. Puede cargar más de 8400 kg d'armamentu en nueve anclajes esternos, incluyendo misiles aire-aire, misiles aire-superficie y dellos tipos de bombes. El F-4, al igual qu'otros interceptores de la so dómina, foi diseñáu ensin cañón internu pos s'esperaba que l'usu de misiles esaniciara la necesidá de combate direutu, pero en posteriores versiones incorporó un cañón rotativu M61 Vulcan.

Por cuenta del so ampliu usu per Estaos Xuníos y los sos aliaos y a la so forma carauterística, el F-4 ye unu de los iconos más conocíos de la Guerra Fría. Foi usáu llargamente mientres la Guerra de Vietnam, sirviendo como principal caza de superioridá aérea tantu na Armada como na Fuercia Aérea, y tamién xugó un papel importante nes xeres d'ataques a tierra y reconocencia mientres la participación d'Estaos Xuníos na guerra.^[2] El Phantom tien la distinción de ser l'últimu caza estauxunidense col qu'un pilotu llogró'l prestíu d'as nel sieglu XX. Mientres la Guerra de Vietnam, la Fuercia Aérea tuvo un pilotu y dos oficiales de sistemes d'armes,^[5] y l'Armada un pilotu y un oficial de radar, que consiguieron cinco victories contra otros caces enemigos convirtiéndose n'ases del combate aereu.^[6] El F-4 siguió formando una parte importante del poder aereu de les Fuercies Armaes de los Estaos Xuníos a lo llargo de los años 1970 y 1980, siendo reemplazáu gradualmente por aviones más modernos como'l McDonnell Douglas F-15 Eagle y el General Dynamics F-16 Fighting Falcon na Fuercia Aérea, el Grumman F-14 Tomcat y el McDonnell Douglas F/A-18 Hornet na Armada, y el F/A-18 nel Cuerpu de Marines. Sicasí, siguió siendo usáu pola Fuercia Aérea estauxunidense en xeres de reconocencia y supresión de defenses aérees enemigues (Wild Weasel) na Guerra del Golfu de 1991, y finalmente foi retiráu de serviciu en 1996.^[7][8] Tamién foi l'únicu modelu d'avión qu'usaron los dos equipos militares de demostración de vuelu estauxunidenses: los Thunderbirds de la Fuercia Aérea (versión F-4E) y los Blue Angels de l'Armada (versión F-4J).^[2][9][10]

Fora d'Estaos Xuníos, el F-4 tamién emprestó serviciu nes fuercies aérees d'otros once naciones. Los Phantom de la Fuercia Aérea Israelina entraron en combate en dellos conflictos árabe-israelinos, ente que Irán utilizó la so numberosa flota de caces Phantom na Guerra Irán-Iraq. El Phantom entá sigue en serviciu en dellos países, como Xapón y Alemaña por casu, y na Fuercia Aérea de los Estaos Xuníos úsase como blancu ensin tripular pa práutiques de tiru.^[11] Cuando la so producción terminó en 1981, habíense construyíu 5195 Phantom II, siendo l'avión de combate supersónicu estauxunidense más numberosu.^[2][12]

Error de cita: Esisten etiquetes <ref> pa un grupu llamáu "N", pero nun s'alcontró la etiqueta <references group="N"/> correspondiente

1. ↑ (Swanborough y Bowers, 1976, p. 301)
2. ↑ ^{2,0 2,1 2,2 2,3} «F-4 Phantoms Phabulous 40th» (inglés). Boeing. Archiváu dende l'orixinal, el 3 de febreru de 2008. Consultáu'l 19 de xineru de 2008.
3. ↑ «Phabulous 40th: Phantom "Phirsts"» (inglés). Boeing. Archiváu dende l'orixinal, el 27 d'avientu de 2007. Consultáu'l 14 d'avientu de 2007.
4. ↑ «Phabulous 40th: World Record Holder» (inglés). Boeing. Archiváu dende l'orixinal, el 27 d'avientu de 2007. Consultáu'l 14 d'avientu de 2007.
5. ↑ (Dorr y Bishop, 1996, pp. 200–201)
6. ↑ (Dorr y Bishop, 1996, pp. 188–189)
7. ↑ (Donald, Primavera de 1991, p. 26)
8. ↑ (Donald, Branu de 1991, p. 22)
9. ↑ (Lake, 1992, p. 190)
10. ↑ Lake, 1992, p. 203.
11. ↑ (Carrara, 2006, p. 48)
12. ↑ «Phabulous 40th: First to Last» (inglés). Boeing. Archiváu dende l'orixinal, el 16 d'ochobre de 2007. Consultáu'l 19 de payares de 2007.