El Real Monesteriu de San Lorenzo de El Escorial ye un complexu qu'inclúi un palaciu real, una basílica, un panteón, una biblioteca , un colexu y un monesteriu. Atópase na llocalidá española de San Lorenzo de El Escorial, na Comunidá de Madrid, y foi construyíu ente 1563 y 1584.
El palaciu foi residencia de la Familia Real Española, la basílica ye llugar de sepultura de los reis d'España y el monesteriu fundáu por monxos de la Orde de San Jerónimo– ta ocupáu anguaño por flaires de la Orde de San Agustín. Ye una de les más singulares arquitectures renacentistes d'España y d'Europa. Asitiáu en San Lorenzo de El Escorial, ocupa una superficie de 33.327 m², sobre la fastera meridional del monte Abantos, a 1028 m d'altitú, na Sierra de Guadarrama. Ta xestionáu por Patrimoniu Nacional.
Conocíu tamién como Monesteriu de San Llorienzo El Real, o, cenciellamente, El Escorial, foi escurríu na segunda metá del sieglu XVI pol rei Felipe II y el so arquiteutu Juan Bautista de Toledo, anque darréu intervinieron Juan de Herrera, Juan de Minjares, Giovanni Battista Castello El Bergamasco y Francisco de Mora. El rei concibió un gran complexu multifuncional, monacal y palaciegu que, afiguráu por Juan Bautista de Toledo según el paradigma de la Traza Universal, dio orixe al estilu herreriano.
Foi consideráu, dende finales del sieglu XVI, la Octava Maravía del Mundu, tantu pol so tamañu y complexidá funcional como pol so enorme valor simbólicu. La so arquiteutura marcó'l pasu del platerescu renacentista al clasicismu desornamentado. Obra ingente, de gran monumentalidad, ye tamién un receptáculu de les demás artes.
Les sos pintures, escultures, cantorales, pergaminos, ornamientos llitúrxicos y demás oxetos suntuarios, sacros y áulicos faen qu'El Escorial sía tamién un muséu. La so complexa iconografía y iconoloxía mereció les más variaes interpretaciones d'historiadores, almiradores y críticos. El Escorial ye la cristalización de les idees y de la voluntá de la so impulsor, el rei Felipe II, un príncipe renacentista.