Tercer cruzada

Tercer cruzada
Parte de Cruzaes
Fecha 1189 (Gregorianu) → 1192 (Gregorianu)
Llugar Oriente Próximu (Anatolia, Llevante, Palestina)
Resultáu

Victoria musulmana

Tratáu de Ramla

  • Xerusalén sigue baxu dominiu musulmán.
  • Los cruzaos italianos consoliden el so poder sobre los puertos sirios.
  • Los musulmanes dexen el comerciu y la entrada de pelegrinos cristianos desarmaos en Tierra Santa.
Belixerantes
Cruzaos Sarracenos
Comandantes
Cruciaos Sarracenos
Fuercies en combate
8.000 homes[1]
3.250 homes[2]
100.000 homes[2]
2.000 homes[3]
Desconocíes
[editar datos en Wikidata]

Plantía:Campaña Tercer Cruzada

Alvertencia de vista previa: Páxina qu'usa Plantía:Ficha de conflictu militar con un parámetru desconocíu "imaxe"
Alvertencia de vista previa: Páxina qu'usa Plantía:Ficha de conflictu militar con un parámetru desconocíu "territorio"
Alvertencia de vista previa: Páxina qu'usa Plantía:Ficha de conflictu militar con un parámetru desconocíu "nome_batalla"
Alvertencia de vista previa: Páxina qu'usa Plantía:Ficha de conflictu militar con un parámetru desconocíu "descripción_imaxe"
Alvertencia de vista previa: Páxina qu'usa Plantía:Ficha de conflictu militar con un parámetru desconocíu "fecha"
Alvertencia de vista previa: Páxina qu'usa Plantía:Ficha de conflictu militar con un parámetru desconocíu "conflictu"
Alvertencia de vista previa: Páxina qu'usa Plantía:Ficha de conflictu militar con un parámetru desconocíu "combatientest3"

.

La tercer cruzada (1187-1191), tamién conocida como la Cruzada de los Reis, foi un intentu de los líderes europeos pa reconquistar la Tierra Santa de manes de Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub, conocíu n'asturianu como Saladín. Foi un ésitu parcial, pero nun llegó al so oxetivu últimu: la conquista de Xerusalén.

Tres el fracasu de la segunda cruzada, la dinastía Zengida controló una Siria xunida y comprometida nun conflictu colos gobernantes fatimíes d'Exiptu, que finalmente dio llugar a la unificación de les fuercies exipcies y siries sol mandu de Saladín, que los emplegó p'amenorgar la presencia cristiana en Tierra Santa y recuperar Xerusalén en 1187. Aguiyáu pol celu relixosu, Enrique II d'Inglaterra y Felipe II de Francia punxeron fin al so conflictu pa llevar una nueva cruzada, anque la muerte d'Enrique en 1189 dexó a los ingleses sol gobiernu de Ricardo Corazón de Lleón nel so llugar. L'emperador del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu Federico Barbarroja respondió a la llamada a les armes y dirixó un exércitu poderosu al traviés d'Anatolia, pero afogó antes de llegar a la Tierra Santa. Munchos de los sos soldaos desanimaos volvieron a les sos cases.

Dempués d'espulsar a los musulmanes d'Acre, el socesor de Federico, Leopoldu V "el Virtuosu", y Felipe salieron de Tierra Santa n'agostu de 1191. Saladín nun pudo ganar a Ricardo en nengún enfrentamientu militar, qu'aseguró delles ciudaes costeres más importantes. Sicasí, el 2 de setiembre de 1192, Ricardo robló un tratáu con Saladín pol cual Xerusalén permanecería baxu control musulmán, pero tamién se dexaría a los pelegrinos cristianos visitar la ciudá. Ricardo salió de Tierra Santa'l 9 d'ochobre. Los ésitos de la tercer cruzada dexaríen a los cruzaos caltener un reinu considerable cola so sede en Xipre y la mariña de Siria. Sicasí, la so incapacidá pa recuperar Xerusalén daría llugar al pidimientu d'una cuarta cruzada seis años más tarde.

  1. H. Chisholm, The Encyclopædia Britannica : A Dictionary of Arts, Sciences, Literature and General Information, páxs. 294
  2. 2,0 2,1 J. Phillips, The Fourth Crusade and the Sack of Constantinople, páxs. 66
  3. Canduci, páxs. 263

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Nelliwinne