Odvojeni objekti su dinamička klasa malih planeta u vanjskim dijelovima Sunčevog sistema i pripadaju široj porodici transneptunskih objekata (TNO). Ovi objekti imaju orbite čije su tačke najbližeg približavanja Suncu (perihel) dovoljno udaljene od gravitacionog uticaja Neptuna da na njih samo umjereno utiču Neptun i druge poznate planete: zbog toga izgledaju kao da su "odvojeni" od ostatka Sunčevog sistema, osim njihove privlačnosti prema Suncu.[1][2]
Na ovaj način, odvojeni objekti se bitno razlikuju od većine drugih poznatih TNO-a, koji čine labavo definisan skup populacija koje su u različitom stepenu bile poremećene na njihovoj trenutnoj orbiti zbog gravitacijskih susreta s divovskim planetama, pretežno Neptunom. Odvojeni objekti imaju veće perihelije od drugih TNO populacija, uključujući objekte u orbitalnoj rezonansi sa Neptunom, kao što je Pluton, klasični objekti Kuiperovog pojasa u nerezonantnim orbitama kao što je Makemake, i objekti raspršenog diska kao što je Erida.
Odvojeni objekti se u naučnoj literaturi također nazivaju prošireni raspršeni disk objekti (E-SDO),[3]udaljeni odvojeni objekti (DDO), [4] ili rasuti-prošireni, kao u formalnoj klasifikaciji od strane Deep Ecliptic Survey.[5] Ovo odražava dinamičku gradaciju koja može postojati između parametara orbite raspršenog diska i odvojene populacije.
Najmanje devet takvih tijela je identificirano,[6] od kojih je najveća, najudaljenija i najpoznatija Sedna. Oni sa perihelijom daleko iza Kuiperove litice nazivaju se sednoidi. Od 2023. postoje četiri poznata sednoida: Sedna, 2012 VP113, Leleākūhonua i 2021 RR205. Ovi objekti pokazuju visoko statistički značajnu asimetriju između distribucija parova objekata sa malim uzlaznim i silaznim razmacima čvorova što može ukazivati na odgovor na vanjske perturbacije; asimetrije poput ove se ponekad pripisuju perturbacijama izazvanim nevidljivim planetama.[7][8]
^Gomes, Rodney S.; Matese, J.; Lissauer, Jack (2006). "A distant planetary-mass solar companion may have produced distant detached objects". Icarus. Elsevier. 184 (2): 589–601. Bibcode:2006Icar..184..589G. doi:10.1016/j.icarus.2006.05.026.