Tumuli ili tumulusi su prahistorijski nadgrobni spomenici sagrađeni od skupine kamena i zemlje. Riječ tumulus je latinskog porijekla u značenju malo brdo, a u raznim sredinama različito se nazivaju (tumulus, Hügel, barrow, kurgan, mogila, gomila, humka).[1][2]
Danas tumuli spadaju u red najbrojnijih kulturnohistorijskih spomenika na području starog svijeta. Ovi markantni i nijemi svjedoci prošlih vremena i nestalih kultura mogu se sresti na svim geografskim prostorima. U Europi je to prostor od Trakije do Lamanša, koji su naseljavali Tračani, Iliri i Kelti, prostor Dnjepra i Kubana, gdje su nekada živjeli Skiti, pa sve do Altajskih planina u Aziji (kurganske grobnice). Ima ih i u Sjevernoj Americi.
U arheološkom kontekstu tumul je nalazište iz domena kulta mrtvih, odnosno mjesto pojedinačnog ili višekratnog sahranjivanja i karakterističan grobni spomenik. Bio je i simbol moći sahranjenog i čitave zajednice, i mjesto za obavljanje različitih kultnih rituala. Predstavlja prvu monumentalnu kultnu građevinu za koju se sa sigurnošću može reći da nije posvećena bogu već čovjeku.[3]
Do nastanka ovakvog, višestruko simboličkog monumenta, moglo je doći samo u jednom višem stadiju kulturnoistorijskog razvoja, u dobu u kome su bile sazrele sve odgovarajuće ideološke, ekonomske i organizacione pretpostavke, neophodne za ovakav duhovni iskorak. U starom svijetu takvi inicijalni faktori po prvi put u dovoljnoj mjeri koincidiraju u početnim fazama evropskog bakarnog doba (Kupferzeit), odnosno u 5. milenijumu pne.
U 4. milenijumu tumuli su prisutni u srednjoj i zapadnoj Evropi (Kultura ljevkastih pehara, Kultura megalita). U vrijeme ekspanzije kulture jamnih grobova (Grubengrab-Kultur) tokom zadnje četvrtine 4. i u prvoj polovini 3. milenija došlo je do širenja tumula na prostoru od Kaspijskog mora do Panonije. Tokom 3. milenija tumuli se pojavljuju na Jadranu, u Grčkoj i u sjevernoj Africi, a u 2. i 1. milenijumu ovi grobni spomenici su prisutni na čitavom prostoru starog svijeta, uključujući Kinu i Japan.