![]() Σελίδα της εισαγωγής του έργου, βιβλιοθήκη του Βατικανού | |
Συγγραφέας | Theodulf of Orléans |
---|---|
Τίτλος | Opus Caroli regis contra synodum |
Γλώσσα | Λατινικά |
Ημερομηνία δημοσίευσης | Δεκαετία του 790 |
Θέμα | Εικονομαχία στο Βυζάντιο |
![]() | |
δεδομένα ( ) |
Με τη λατινική ονομασία Libri Carolini (μετάφραση: βιβλία του Καρόλου), ή Opus Caroli regis contra synodum (το έργο του βασιλέως Καρόλου εναντίον της συνόδου) ή απλώς βιβλία του Καρλομάγνου, είναι γνωστή η τετράτομη θεολογική πραγματεία η οποία γράφτηκε υπό τον Καρλομάγνο της γερμανικής αυτοκρατορίας των Καρολιδών έναντι των αποφάσεων που πάρθηκαν το 787 κατά την Ζ´ Οικουμενική Σύνοδο -γνωστή και ως Β´ σύνοδος της Νίκαιας επί της αυτοκράτειρας Ειρήνης της Αθηναίας- από τις εκκλησιαστικές αρχές. Κατά τη σύνοδο αυτή, αποφασίστηκε η επαναφορά της λατρείας των εικόνων (αγιογραφιών) και η καταδίκη των εικονομάχων, και τα πορίσματα της έγιναν αποδεκτά από όλα τα πατριαρχεία (της Ρώμης στην επικράτεια των Καρολιδών και τα Κωνσταντινούπολης, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων στην επικράτεια των Βυζαντινών) και εκκλησίες.[1] Το γραπτό αυτό είναι γνωστό για την εξαιρετικά οξεία κριτική του και επιθετικό ύφος εναντίον των αποφάσεων της Συνόδου, και εναντίον των Γραικών (Βυζαντινών), στους οποίους τα γραπτά αναφέρονται ως Γραικούς αντί για Ρωμαίους[2] όπως κατά τα πρότυπα της συγκεκριμένης περιόδου τουλάχιστον σε επίσημα έγγραφα. Η αντιπαράθεση αυτή πέρα από τη θεολογική της υπόσταση εκφράστηκε κατά τους επόμενους αιώνες σε ευρύτερα πολιτικοκοινωνικά πλαίσια με την ονομασία της Αγίας Ρωμαΐκής Αυτοκρατορίας (με απαρχή τους Καρολίδες) έναντι της υπάρχουσας Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (πλέον γνωστή ως βυζαντινή) η οποία ήταν ο φυσικός συνεχιστής του πραγματικού κράτους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Εκτός από την αποστολή τους στον Πάπα Αδριανό Α΄, ο οποίος απάντησε με μια grandis et verbosa epistola (αξιοπρεπή και λεπτομερή επιστολή) και αντέκρουσε τα επιχειρήματα του Καρλομάγνου,[3][4][5] τα χειρόγραφα του Libri Carolini δεν προωθήθηκαν και δεν έγιναν ευρύτερα γνωστά την εποχή που γράφτηκαν, και κατά τους επόμενους αιώνες πέρασαν στην αφάνεια και ήταν σχεδόν τελείως άγνωστα, έως ότου εκτυπώθηκαν για πρώτη φορά υπό τον τίτλο Eriphele (Εριφύλη) το 1549 από τον Ζαν ντυ Τιλλέ (Jean du Tillet), ο οποίος ήταν καθολικός επίσκοπος του Μω (Meaux) στη Γαλλία. Στα γραπτά αυτά εκφράζονται σε έντονο ύφος συνολικά 120 αντιρρήσεις εναντίον της Ζ´ Οικουμενικής Συνόδου με χαρακτηρισμούς όπως dementiam (άνοια), priscae Gentilitatis obsoletum errorem (μια παλιά και ξεπερασμένη παγανιστική παρανόηση), argumenta insanissima et absurdissima (πλέον παρανοϊκά και παράλογα επιχειρήματα), derisione dignas naenias (δημηγορίες αντάξιες περίγελου), κτλ.[3] Οι σύγχρονες εκδόσεις του έργου βασίζονται στο χειρόγραφο που διασώζεται στη βιβλιοθήκη του Βατικανού.[6] Την εποχή εκείνη είναι επίσης γνωστό πως ο Καρλομάγνος ήταν εξαιρετικά εκνευρισμένος με την αυτοκράτειρα Ειρήνη, διότι αυτή είχε αρνηθεί να παντρέψει τον γιο της με την κόρη του, καθώς και για την υποστήριξη που παρείχε στους Λομβαρδούς.[7]
Όταν το βιβλίο εκτυπώθηκε στα μέσα του 16ου αιώνα, εποχή κατά την οποία εξελισσόταν στην Ευρώπη η θρησκευτική Μεταρρύθμιση και η αντιπαράθεση μεταξύ ρωμαιοκαθολικών και προτεσταντών, το κείμενο προκάλεσε τόσο ενθουσιασμό όσο και σύγχυση, ενώ υιοθετήθηκε από μερίδα Προτεσταντών όπως ο Ιωάννης Καλβίνος ως πολεμική εναντίον των ρωμαιοκαθολικών και ορθοδόξων δογμάτων.[8]
<ref>
. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα CE
.