![]() |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Με τον λατινικό τίτλο Partitio Terrarum imperii Romaniae (= Διανομή Εδαφών της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας), και κατά σύντμηση Partitio Romaniae, αλλά και Regni Graeci αναφέρεται η ιστορική συνθήκη (συμφωνία) που συνομολογήθηκε και υπογράφηκε στην Κωνσταντινούπολη, μεταξύ των ηγετών της Δ΄ Σταυροφορίας, πριν την Άλωση της Πόλης το 1204. Με τη συνθήκη αυτή δημιουργήθηκαν νέα διάδοχα του Βυζαντίου κράτη, (Αυτοκρατορίες, Βασίλεια, Δουκάτα και Δεσποτάτα) που κυριάρχησαν του χώρου από περίπου μισό μέχρι τρεις επόμενους αιώνες.
Σημαντικότερα εξ αυτών ήταν το Λατινικό (ή Λομβαρδικό) Βασίλειο της Θεσσαλονίκης, το Ενετικό Βασίλειο (ή Δουκάτο) της Κρήτης, η Αυτοκρατορία της Νίκαιας, η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, το Δεσποτάτο της Ηπείρου, τα Δουκάτο του Αρχιπελάγους (ή Δουκάτα της Νάξου και της Άνδρου) κ.ά., ενώ στην Κωνσταντινούπολη συστάθηκε η Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης. Περισσότερο ευνοημένη της συνθήκης αυτής ήταν η τότε θαλασσοκράτειρα Βενετία.