La muzikaj radikaj tonoj aŭ radikaj notoj estas en Esperanto C, D, E, F, G, A kaj B. Ili konformas al la tonoj de la C-maĵora resp. de la a-minora gamoj, sur piano kaj similaj klavarinstrumentoj samtempe ankaŭ al la blankaj klavoj (Je historie pli malnovaj klavarinstrumentoj kiel orgeno aŭ klaviceno la klavokoloroj estas inversaj). Inter E kaj F same kiel inter B kaj C lokas duontonaj paŝoj. Inter la aliaj najbaraj radikaj tonoj kuŝas plentonaj paŝoj. Al la interaj duontonoj konformas je klavarinstrumentoj la nigraj klavoj. En Esperanto oni nomas ilin per la radika tono plus la adjektivo diesa aŭ bemola kaj indikas ilin en la muzika notacio per postmetita ♯ aŭ ♭ (kiel aliigilo aŭ antaŭsigno).
Ĉiu radika tono estas altigebla per dieso (♯) je duontono (C♯, D♯, E♯, F♯, G♯, A♯, B♯) aŭ malaltigebla je duontono per bemolo (♭) (C♭, D♭, E♭, F♭, G♭, A♭, B♭). Estas atentenda, ke je ĉiu formado de diatonaj gamoj (ekz. maĵoro, natura minoro aŭ aliaj modaloj) ĉiu radika tono aŭ deduktaĵo de ĝi devas ekzisti en la gamo. La destinado de intervalo ĉiam deiras ekde la radikaj tonoj.
En egalŝtupa agordo egalsonaj tonoj povas havi pro enharmonio malsamaj nomoj kaj en la notacio malsamajn simbolojn (ekz. C♯ – D♭, sed ankaŭ B♯ – C).