Rapporto

Rapporto (aŭ fid-rilato, de la franca rapport, signifante "rilato, konekto") priskribas nuntempe fidan rilaton apogitan per reciproka empatia atento, t.e. h. "bona kontakto" inter du homoj. La psikanalizisto Daniel Stern ankaŭ parolas pri harmoniigo, t.e. la fajnagordado de emocia komunikado.

Rapporto estas la fenomeno, en kiu du aŭ pli da homoj sentas, ke ili estas psikologie kaj emocie "agordaj" (simpatio) , ĉar ili sentas sin similaj aŭ bone rilatas unu al la alia. ​ Gravas diferencigi interrilaton de empatio : ĉi-lasta konsistas el meti sin en la lokon de la alia, dum interrilato rilatas pli al afineco.

La teorio de rapporto inkludas tri kondutismajn komponentojn: reciproka atento, reciproka pozitiveco, kaj kunordigo.

Rapporto havas fundamentan gravecon en la frua gepatro-infana rilato, kie ĝi formas la antaŭkondiĉon por sekura alligiteco. En ĉi tiu speciala kunteksto de evolua psikologio, oni ofte parolas ne pri "rilato" sed pri eventualaĵo, ĉar la infano lernas kaŭzajn rilatojn inter sia propra konduto kaj la reago de siaj interagaj partneroj (do ĉefe la zorgantoj kaj specife gepatroj) per "bona kontakto".

La vorto estas derivita de la franca verbo rapporter kiu laŭlitere signifas alporti ion revenante; ​ kaj, en la senco de kiel homoj rilatas unu al la alia, tio signifas, ke kion unu persono sendas, la alia persono ricevas. Ekzemple, ili povas rimarki, ke ili dividas la samajn valorojn, kredojn, scion kaj kondutojn ĉirkaŭ sporto, politiko aŭ ajna temo.

Rapporto estas komune establita en la terapia enkonduko aŭ en certa socia situacio kiu meritas stimulon kaj samtempe interŝanĝon de informoj, en kiu ĝia psikologia bazo estas establita.

La esprimo "rapporto" estas precipe aplikata al la rilato inter psikoterapiisto kaj kliento aŭ hipnotiganto kaj la hipnotigita. La uzo de la esprimo en psikologio iras reen al Franz Anton Mesmer (1734-1815), kiu eble ^[1] unue uzis ĝin en tia kunteksto. Pierre Janet (1859–1947) enkondukis ĝin kiel specifan terminon por la rilato inter la hipnotiganto kaj la hipnotigisto Sigmund Freud (1856–1939) tiam etendis la uzon al la terapiisto-kliento rilato ^[2][3][4][5];

1. ↑ Sabine Kleine: Der Rapport zwischen tierischem Magnetismus und Hypnotismus. In: Würzburger medizinhistorische Mitteilungen. Band 13, 1995, S. 299–330, hier S. 299.
2. ↑ Andrew M. Colman: A Dictionary of Psychology. 3. Auflage. Oxford University Press, New York NY u. a. 2009, ISBN 978-0-19-860761-8, S. 635.
3. ↑ Hartmut O. Häcker, Kurt-H. Stapf (Hrsg.): Dorsch Psychologisches Wörterbuch. 14., vollständig überarbeitete und erweiterte Auflage. Huber, Bern u. a. 2004, ISBN 3-456-83966-9, S. 781.
4. ↑ Werner D. Fröhlich: Wörterbuch Psychologie (= dtv. 34625). 27., überarbeitete und aktualisierte Auflage. Deutscher Taschenbuch-Verlag, München 2010, ISBN 978-3-423-34625-2, S. 399.
5. ↑ Gerhard Stumm, Alfred Pritz (Hrsg.): Wörterbuch der Psychotherapie. Springer, Wien u. a. 2000, ISBN 3-211-83248-3, S. 580.