Aire girotze

Aire girotzea edo klimatizazioa jendea bizi den espazioen barneko airea kondizio onuragarrietara^[1] aldatzeko teknika eta gailuen multzoa da, bereziki airearen tenperaturari, hezetasunari eta araztasunari dagokienean.

Espainiako araudiak honela definitzen du klimatizazioa: espazio itxi bati pertsonen ongizaterako eta/edo gauzak kontserbatzeko beharrezkoak diren tenperaturaren, hezetasun erlatiboaren, airearen kalitatearen eta, batzuetan, presioaren baldintzak ematea^[2]. Aire girotuari buruzko edozein erreferentzia alde batera utzi dela ikus daiteke, zuzena izan arren, nahasgarria izan daitekeen esamoldea delako, jende gehienak hozteari (udako klimatizazioa) soilik buruz ari dela uste baitu, nahiz eta logikoagoa litzatekeen airea sasoi guztietan, udan eta neguan egokitzeari buruz hitz egitea.

Beraz, klimatizazioak funtsezko hiru faktore biltzen ditu: aireztapena, berogailua edo neguko klimatizazioa, eta udako hozte edo klimatizazioa.

Klimatizazioa naturala edo artifiziala izan daiteke, baina jarraian artifiziala soilik aipatuko da.

1. ↑ (Gaztelaniaz) Marrot i Ticó, Jordi. (2016). «La calidad del aire interior en los edificios de viviendas» El instalador 546: 24-33. ISSN 0210-4091..
2. ↑ (Gaztelaniaz) Real Decreto 1027/2007, de 20 de julio, por el que se aprueba el Reglamento de Instalaciones Térmicas en los Edificios.. .