Zirilikoa grezierako alfabetoan oinarritutako alfabeto bat da, batez ere errusierak eta beste hainbat hizkuntzek erabilia, Europa ekialdeko eta antzinako SESBren eragineko eremuan.
Alfabeto zirilikoa Eurasiako hainbat hizkuntzatan erabiltzen den idazketa-sistema da, eta idazketa nazionaltzat dute Europa hego-ekialdeko, Ekialdeko Europako, Kaukasoko, Erdialdeko Asiako, Iparraldeko Asiako eta Ekialdeko Asiako eslaviar, mongoliar, uraldar eta irandar hizkuntzako hainbat herrialdetan, eta hainbat hizkuntza eslaviarretan (errusiera, ukrainera, serbiera, bulgariera, mazedoniera, bielorrusiera) eta ez eslaviarretan erabiltzen da (kazakhera, uzbekera, kirgizera, tajikera, azeriera, gagauzera, Turkmenera, mongoliera).
Letrek eragin greko argia dute, eta, funtsean, Zirilo eta Metodio santuek IX. mendean asmatutako alfabeto glagolitikoan oinarrituta dago, eta eslaviar soinuak soilik ditu. Bizantziar Inperioko misiolari horiek Biblia itzuli zuten herri eslaviarrentzat. Biblia horren hizkuntza, izan ere, eslaviera eklesiastiko zaharra da, Tesalonikan ikasitako dialekto eslaviar batean oinarritua. Eliza ortodoxo errusiarrak hizkuntza hori erabili zuen IX. eta XII. mendeetan. XIV. mendean, eslaviera eklesiastikoa (egun ere erabilia) azaldu zen, gaur egun, Errusiako Eliza ortodoxoak eta beste eliza ortodoxo eslaviar batzuek gurtzarako erabiltzen dutena. Hala, Ziriloren itzulpena lan itzela izan arren eta alfabetoari izena santuak eman dion arren, Klementeren ekarpen propioa handiagoa da.
K.o. IX. mendean, Simeon I.a Handia Bulgariako tsarrak, bere aita Boris I.aren ibilbide kultural eta politikoari jarraituz, Preslav Literatur Eskolan (Bulgariako Lehen Inperioan), beste eskritura bat egitea agindu zuen, alfabeto ziriliko arkaikoa, idazkera glagolitikoa ordezkatuko zuena, lehenago Zirilo eta Metodio santuek eta Bulgarian eskritura eslaviar berria sortu zuten dizipuluek berek egina. Bulgarian idazkera zirilikoaren erabilera 893an egin zen ofizial[2][3][4]. 2007ko urtarrilaren 1ean Bulgaria Europar Batasunari atxiki zenean, zirilikoa Europar Batasuneko hirugarren eskritura ofiziala bihurtu zen, latindarraren eta grekoaren atzetik[5].