Baruch Spinoza, baita Benedictus de Spinoza edo Bento de Espinosa ere (Amsterdam, 1632ko azaroaren 24a - Haga, 1677ko otsailaren 21a) jatorri sefardi hispano-portugaldarreko filosofo neerlandarra izan zen. Baruj, Bento, Benito, Benedicto edo Benedictus (de) Spinoza edo Espinosa ere esaten zaio, itzulpenen arabera, jatorriari buruzko hipotesietan oinarritzen dira denak. Kartesianismoa gisa ezagutzen den korrontearen ondorengo kritikoa da, eta XVII. mendeko filosofiaren arrazionalista handietako bat da, René Descartes frantsesarekin eta Gottfried Leibniz alemanarekin batera; gainera, gutun trukaketa bat izan zuen azkenarekin.[1][2][3]
Spinoza Amsterdameko komunitate judu-portugesean hazi zen. Auzi filosofiko eztabaidagarriak garatu zituen; besteak beste, Biblia hebrearen egiari eta jainko bakarraren izaeraren gainean. Agintari erlijioso juduek txelinoan jo zuten beren kontra, eta, horren ondorioz, juduen gizarteak kanporatu eta baztertu egin zuen hogeita lau urterekin (1656). Gero Hagan bizi izan zen, eta lenteak leuntzeko lanetan aritu zen.
Filosofian, arrazionalismoaren ordezkari nagusietakoa da. Haren magnum opus, Etika, hil ondorengo urte berean argitaratu zen (1677). Etikaren ezaugarri nagusia arrazionalismo absolutua da, zeina adimenaren eta gorputz kartesiarraren dualismoaren aurkakoa baita; era berean, «Jainkoa» edo «Natura» (panteismoa) izeneko errealitate bakarra identifikatzen du. Errealitate hori betierekoa, infinitua eta perfektua da, baina, teismo klasikoaren jainko pertsonalarekiko oso ezberdina; baita unibertsoko gauza guztiak Jainkoaren «modu» sinpleak dira ere. Ezer ere ez da ez kontingentea ezta askea ere, guztia Jainkoaren parte da-eta. Dagoen guztia bere burua kontserbatzeko joera dauka (konatoa); izan ere, gizakiak zoriontsu bizitzeko nahia adierazten du, arrazoimenaren arabera. Itun te-politikoan (1670), erlijio judeokristaua kritikoki aztertu zuen, eta «filosofatzeko askatasuna» eta demokrazia bere egin zituen. Bere teoria politikoak Estatuaren xedea eta gizabanakoaren helburuak bateratzen zituen (bere izate arrazionala zaintzea) gizarte-ordenaren, agintaritza politikoaren eta legeen bidez.
Spinozari maiz egin zioten eraso bere iritzi politiko eta erlijiosoak azaleratzeagatik. Bere garaikideek «ateoa» deitzen zioten maiz, nahiz eta bere lanetan ez zuen ukatu Jainkoaren existentzia. Ortodoxia erlijiosoaren kritikengatik nekatuta, haren liburuak Eliza Katolikoaren Index librorum galitorumean sartu ziren (1679).[4] Haren lana gordeta ibili zen XIX. mendearen hasierako filosofo idealista handiek aldarrikatu zuten arte: «Schleiermacher […] Hegel, Schelling guztiek aldarrikatzen dute Spinoza pentsamendu modernoaren aita dela». Bere lorpen filosofiko eta moralen ondorioz, Gilles Deleuzek «filosofoen printzea» izendatu zuen.