Eguzki-nebulosa[1] eguzki-sistema eratu zuen gas-hodeia edo akrezio-diskoa izan zen. Immanuel Kant geografo eta filosofo alemanak proposatu zuen hipotesi nebularra 1755ean, eta hipotetizatu zuen eguzki-nebulosa motel biraka zebilela jatorrian. Eguzki-nebulosa hori kondentsatuz joan zen hoztean eta pixkanaka zapalduz, grabitate-indarren eta indar zentripetuaren efektu konbinatuaren ondorioz, denborarekin erdiko izarra eta planetak osatuz. Eredu horretatik abiatuta, Pierre-Simon Laplacek, 1796an, lehen nebulosa birakari batetik abiatuta eguzki-sistemaren eraketari buruzko teoria zehatzagoa, baina ez zuzenagoa, formulatu zuen. Eguzki-nebulosaren baliokidea den kontzeptu modernoa akrezio-diskoarena da. Disko protoplanetarioak edo nebulosa horiek oso izar gazteen inguruan ikusi ahal izan dira.
Hipotesi nebularraren oinarrian dago planeta guztiak Eguzkiaren inguruan noranzko berean orbitatzen dutela, eta ekliptika izeneko plano berean, planoarekiko inklinazio txikiak dituela. Gainera, ekliptikaren planoa bat dator, gutxi gorabehera, eguzki-ekuatorearekin.
Uste da planeta erraldoien ilargiak antzeko prozesu batean sortu zirela, eta, eratzeko, planetak masaz elikatzen zituen akrezio-diskotik abiatuta, hazi egin zirela. Aitzitik, gaur egun uste da Ilargiaren eraketa oso modu desberdinean gertatu zela, Tea izeneko Marteren tamainako protoplaneta batekin talka egin ondoren. Halaber, orbita atzerakoi edo kaotikoetan biratzen diren beste planeten ilargi batzuk asteroideak edo berriki harrapatutako kometen nukleoak dira.
Eguzki-sistemako gorputzen konposizio kimiko eta isotopikoaren arteko desberdintasunei esker, eguzki-nebulosaren hasierako baldintzak azter daitezke. Jotzen da eguzki-nebulosan dagoen materialetik abiatuta planetak eratzeko behar den gutxieneko masa, elementu arinen (hidrogenoa eta helioa) eta Eguzkiarena bezalako elementu astunen konposizioa kontuan hartuta, eguzki-masaren %1ekoa izan daitekeela.