Fernandel

Fernandel
Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturak	Fernand Joseph Désiré Contandin
Jaiotza	5th arrondissement of Marseille (en) eta Marseilla, 1903ko maiatzaren 8a
Herrialdea	Frantzia
Bizilekua	Parisko 9. barrutia Parisko 16. barrutia Carry-le-Rouet 12th arrondissement of Marseille (en)
Heriotza	Parisko 16. barrutia eta Paris, 1971ko otsailaren 26a (67 urte)
Hobiratze lekua	Passy hilerria
Heriotza modua	berezko heriotza: birikako minbizia
Familia
Ezkontidea(k)	Henriette-Félicie Manse (en)  (1925eko apirilaren 4a -
Seme-alabak	ikusi Franck Fernandel
Haurrideak	ikusi Fransined (en)
Familia	ikusi Jean Manse (ezkonanaia)
Hezkuntza
Hizkuntzak	frantsesa
Jarduerak
Jarduerak	komediantea, abeslaria, antzerki aktorea, zinema aktorea, errealizadorea, film-zuzendaria, telebista-aktorea eta aktorea
Enplegatzailea(k)	Q99194988 Banque nationale de crédit (en)
Jasotako sariak	ikusi Ohorezko Legioko zalduna  (1953ko urtarrilaren 23a) Merezimenduaren Ordena Nazionaleko Zalduna Arte eta Letren zalduna  (1960) Officier de l'Instruction publique Golden Leopard  (1954) : The Sheep Has Five Legs (en) honorary citizenship  (1970) National Order of Merit
Kidetza	93e régiment d'artillerie de montagne (en)
Izengoitia(k)	Fernandel
Musika instrumentua	ahotsa
Sinesmenak eta ideologia
Erlijioa	katolizismoa
fernandel.online.fr

Fernandel —jaiotza-izena: Fernand Joseph Desiré Contandin— (Marseilla, Frantzia, 1903ko maiatzaren 8a - Paris, Frantzia, 1971ko otsailaren 26a) aktorea izan zen^[1]. Opereta eta komedia aktore gisa hasi zen, baina zineman izan zuen osperik handiena. Filmetan, inozo, xamur, eratsu eta umoretsu agertzen da beti Fernandel. M. Pagnolen filmetan gailendu zen batik bat (Angèle, 1934; Regain, 1937; Schpountz, 1938; La fille du puisatier, 1940, eta Don Camilo film-saila).

Bere izen artistikoa, Fernandel, omen zetorkion amaginarrebak «hor dator Fernand d'elle» (hau da, hor dator alabaren Fernand) zioelako. Hala ere, esan ohi da bertsio hori ez dela egiazkoa^[2][3].

Music halletik irtenda, hainbat hamarkadatan, Frantziako zinemako izarrik handienetakoa izan zen. Txarteldegiko benetako txapelduna, bere ibilbide luzean, aretoetara 200 milioi ikusle baino gehiago erakartzea lortu zuen.

Bigarren Mundu Gerraren aurreko eta ondorengo zinemako komediante enblematikoa da, eta klasiko bihurtu diren hainbat filmetan jokatu zuen: Angèle, Regain, Le Schpountz, La Fille du puisatier, Topaze, L'Auberge rouge, Le Mouton à cinq pattes, Ali Baba et les Quarante Voleurs edo La Cuisine au beurre, baita errepikatzen diren hainbat pertsonaia ere, hala nola Don Camillo film-saila. Rol dramatiko batzuk ere arrakastaz jokatu zituen, batez ere Naïs, hasierako garaietan, gero La Vache et le Prisonnier 1959an edo, bere bizitzaren amaieran, Heureux qui comme Ulysse...

Abeslari herrikoia da, diskografia garrantzitsu bat utzi du, eta han ere kanta famatuak izan ditu, askotan bere filmen jatorrizko bandako edo telebistan edo irratian egindako agerpenetako batzuk, besteak beste: On m’appelle Simplet, Ignace, Félicie aussi edo Le Tango corse. Ezaguna berak bere buruari ematen dion «zaldi-buru» izenez, nazioartean ospea lortzen du; izan ere, 1968ko maiatzaren 3an, De Gaulle jeneralak, Eliseora egindako harrera batean esan zuen aktorea zela «munduan bera baino ospetsuagoa zen frantziar bakarra»^[4].

Birikako minbiziak jota hil zen.

1. ↑ Purepeople. «Décès de Franck Fernandel : Une vie dans l'ombre gigantesque de son père...» www.purepeople.com (Noiz kontsultatua: 2024-05-05).
2. ↑ «Welcome frenchfilmguide.com - Justhost.com» web.archive.org 2014-11-03 (Noiz kontsultatua: 2024-05-05).
3. ↑ (Ingelesez) «The A to Z of French cinema | WorldCat.org» search.worldcat.org (Noiz kontsultatua: 2024-05-05).
4. ↑ Lorcey 1990.