Flavio Josefo | |
---|---|
Bizitza | |
Jaiotzako izen-deiturak | יוסף בן מתתיהו |
Jaiotza | Jerusalem, 37 |
Herrialdea | Antzinako Erroma |
Talde etnikoa | Hebrearra |
Lehen hizkuntza | aramera |
Heriotza | Erroma, 100 (62/63 urte) |
Familia | |
Aita | Matthias |
Seme-alabak | ikusi
|
Haurrideak | ikusi
|
Hezkuntza | |
Hizkuntzak | latina antzinako greziera aramera hebreera |
Jarduerak | |
Jarduerak | idazlea eta historialaria |
Lan nabarmenak | ikusi
|
Mugimendua | Farisearra |
Zerbitzu militarra | |
Parte hartutako gatazkak | Lehen Judu-Erromatar Gerra |
Tito Flavio Josefo (latinez: Titus Flavius Josephus; grezieraz: Φλάβιος Ἰώσηπος; 37 – c. 100), Yosef ben Matityahu (hebreeraz: יוסף בן מתתיהו, Yosef ben Matityahu; grezieraz: Ἰώσηπος Ματθίου παῖς),[1] jaioa, historialari judu farisear bat izan zen, apaiz familiakoen ondorengoa. Ekintza gizona, estatista eta diplomatikoa, juduen erromatarren aurkako matxinadaren buruzagietako bat izan zen. Preso egina eta Erromara eramana, Flaviar leinu inperialaren gogokoena izatera iritsi zen. Erroman, grezieraz, bere lanik ezagunenak idatzi zituen: Juduen gerra, Antigoaltasun juduak eta Apionen aurka. Juduen kausari traidoretzat hartua eta juduek gorrotatua izan zen. Bere lana, erromatarrei eta kristauei esker mantendu da.