Geofisika Lurraren propietate fisikoak eta lurzoruko prozesuak aztertzen dituen zientzia naturala da. Geofisika terminoak, normalean, lurra solidoari egiten dio erreferentzia: lurraren forma, grabitatea, eremu elektromagnetikoa, barne egitura eta konposizioa. Plaken Tektonikaren bidez, lurraren dinamika eta gainazaleko adierazpena azaldu ahal da, magmatismoa eta arroka sorkuntzarekin batera. Hala ere, geofisika modernoak definizio zabalagoa erabiltzen du, uraren zikloa barne hartzen duena, baita fluidoen dinamika ozeanotan eta atmosferatan, elektrizitatea eta magnetismoa ionosferan, besteak beste.[1][2][3][4][5][6]
Geofisika XIX. mendean disziplinatzat onartu zen, baina Antzinaroan du jatorria. Hainbat gailu ikus ditzakegu historian zehar lurraren fisika alorra ikasteko: lehen konpas magnetikoak magnetitaz egiten ziren. Garrantzi handia eduki zuten konpas magnetiko modernoek itsas nabigazioan eta, bestaldetik, lehen tresna sismikoa 132. urtean eraiki zen. Beste gailu batzuk eraiki ziren lurraren itxura, dentsitatea, eremu magnetikoa eta uraren zikloa begiztatzeko. XX. mendean geofisika garatu zen. Horren ondorioz, Lurra solidoa eta ozeanoak esploratzeko gaitasuna hedatu zen; ere plaken tektonikan garrantzia izan zuen.[1][2][3][4][5][6]
Geofisika gizarte-beharretan erabili ahal da, adibidez: mineral-baliabideak ateratzeko, natura-arriskuak arintzeko eta ingurumena babesteko. Datu geofisikoak baliatu daitezke mineral metakinak, lurpeko urak eta glaziarrak, erlikia-arkeologikoak eta lurzoruaren lodiera aztertzeko.[1][2][3][4][5][6]
Geofisika diziplinartekotasun handiko gaia da. Gainera, geofisikariak lurreko zientzien arlo guztietan aritzen dira, baita planeten zientzian ere.[1][2][3][4][5][6]