Lurzoruaren mekanika

Ingeniaritzan, lurzoruaren mekanika fisikaren eta natur zientzien legeen aplikazioa da lurrazaleko geruzaren gaineko kargak eragiten dituzten arazoetan. Zientzia hori Karl von Terzaghi-k sortu zuen, 1925ean hasita, medio porotsu aseen (lurzoruak, hormigoia eta arrokak) portaera mekanikoa argitu eta finkapenaren teoria garatu zuenean^[1].

Ingeniaritza zibileko obra guztiak lurrean daude era batera edo bestera, eta haietako askok lurra eta harriak ere erabiltzen dituzte lubetak, dikeak eta, oro har, betelanak eraikitzeko elementu gisa; horren ondorioz, bere egonkortasuna eta portaera funtzionala eta estetikoa, beste faktore batzuen artean, sortutako tentsioen eragin-sakonetan kokatutako ohantze-materialaren errendimenduaren araberakoa izango da, edo betegarriak eratzeko erabilitako lurzoruaren araberakoa.

Lurzoruaren erresistentzia-ahalmenaren mugak gainditzen badira edo horietara iritsi gabe ere deformazioak nabarmenak badira, bigarren mailako tentsioak sor daitezke egitura-elementuetan (agian, diseinuan kontuan hartu ez direnak), aldi berean deformazioak sortuz. Muturreko kasuetan, obraren kolapsoa edo bere erabilgarritasuna eta alde batera uztea sor dezaketen arrailak, pitzadurak, deformazioak edo kolapsoak ager daitezke.

Ondorioz, beti behatu behar dira lurzoruaren baldintzak euskarri eta eraikuntza-elementu gisa eta zimenduarenak haren eta azpiegituren arteko trantsizio-gailu gisa. Nahiz eta lurzoru arruntetan oinarritutako proiektu txikietan egin, datu estatistikoak ikusita eta tokian tokiko esperientzietan oinarriturik, garrantzi ertain edo handiko proiektuetan edo zalantzazko lurzoruetan, hutsegiterik gabe, lurzoruaren mekanika zuzen baten bidez begiratu behar dira.

1. ↑ Guerriero, Vincenzo; Mazzoli, Stefano. (2021/3). «Theory of Effective Stress in Soil and Rock and Implications for Fracturing Processes: A Review» Geosciences 11 (3): 119.  doi:10.3390/geosciences11030119..