Arabiera, bereziki Marokoko arabiar dialektoa, Marokon gehien hitz egiten den hizkuntza da, baina bertako eta atzerriko beste hainbat hizkuntza ere hitz egiten dira.[1] Marokoko hizkuntza ofizialak arabiera estandar modernoa eta marokoar amazigera estandarra dira. Marokoko arabiera (darija izenaz ezagutua) hizkuntza nagusia da, hizkuntza frankoa eta lingua franca; amazig hizkuntzak, berriz, herrialdeko zati handien jatorrizko hizkuntzak dira. 2024ko Marokoko erroldaren arabera, herritarren % 92,7k arabieraz hitz egiten zuen, eta % 24,8k, berriz, amazig hizkuntzak.[2]
Marokoko estatus edo prestigiozko hizkuntzak arabiera (forma klasikoan eta estandar modernoan) eta, batzuetan, frantsesa dira. Azken hori bigarren hizkuntza da marokoarren % 33rentzat. 2024ko erroldaren arabera, Marokoko alfabetatutako biztanleriaren % 99,2k edo ia osoak irakur eta idatz zezakeen arabieraz, eta biztanleen % 1,5ek soilik irakur eta idatz zezakeen amazigeraz. Atzerriko hizkuntzei dagokienez, kopuru hori %57,7ra igotzen da frantsesari buruz, %20,5era ingelesari buruz, eta %1,2ra gaztelaniari buruz. Erroldak agerian utzi du, halaber, marokoarren %80,6k arabiera duela beren ama-hizkuntzatzat, eta %18,9k, berriz, amazigen edozein hizkuntza hartzen duela ama-hizkuntzatzat.[2][3]
Moha Ennaji-k, Multilingualism, Cultural Identity, and Education in Morocco[4] ikerlanaren egileak, 2000-2002an egindako azterketaren arabera, "denak bat datoz esatean arabiera estandarra, arabiera marokoarra eta amazigera direla hizkuntza nazionalak". Ennajik ere ondorio hau atera zuen: "Inkesta honek berretsi egin du Marokoko eleaniztasuna fenomeno soziolinguistiko bizia delako ideia, jende askok gogoko duena".
6 milioi amazigera hiztun inguru daude Marokon.[1] Frantses kolonia ohia izanda, Maroko herrialde frankofonoa da, eta frantses hizkuntzak leku garrantzitsua du Marokon. Merkataritza eta ekonomia, kultura, zientzia eta medikuntzako hizkuntza nagusia da, eta hezkuntzan eta gobernuan ere oso erabilia da. Gaztelania ere marokoar askok hitz egiten dute, batez ere iparraldeko eskualdeetan, Tetuanen eta Tangerren inguruan, baita hegoaldeko zati batzuetan ere, Espainiarekiko lotura historikoen eta enpresa-elkarreraginen ondorioz.[5]