Planoa ikus-entzunezko hizkuntzaren oinarrizko unitate narratiboa da[1], zentzua duen unitate minimoa[2]. Planoek, bata bestearen ondoren kateatuta, eszenak osatzen dituzte, eta horrela lortzen dute ikus-entzunezkoek jarraitutasuna eta logika. “Plano” hitza muntaia egin ondoren baino ez da erabiltzen: grabaketa egitean biltzen diren irudi guztiei “hartualdi” deitzen zaie[3], eta hartualdi horietatik behar narratibo eta dramatikoen arabera aukeratzen dena, berriz, planoa da.
Planoek iraupen ezberdina izan dezakete, batzuetan, segundo eskas irauten dute; beste batzuetan, minutuak. Orduan, plano sekuentzia deritze, plano ezberdinak hartualdi luzean kateatzen direnean. Sekuentzia batean eszena ezberdinek aurkezpen, korapilo eta amaiera duen trama osatzen dute. Plano sekuentzietan ere, berdin gertatzen da, osotasun narratiboa dago.
Planoak enkoadratze edo koadratzearen bidez egiten dira. Grabatzen den espazioan aukeratu egin behar da zer geratuko den kameraren eremuaren barruan eta zer kanpoan. Barneko elementuek konposizio jakin bat osatzen dute.
Plano mota ezberdinak bereizten dira kriterio hauen arabera: