Poli(binil kloruro)

Poli(binil kloruro)
Mota	Vinyl polymer (en) , organic polymer (en) eta chloropolymer (en)
Ezaugarriak
Dentsitatea	1,39 g/cm³ (20 ℃, solido)
Fusio-puntua	200 ℃
Identifikatzaileak
CAS zenbakia	9002-86-2
Reaxys	8611128
Gmelin	53243
ZVG	13280
EC zenbakia	618-338-8
ECHA	100.120.191
MeSH	D011143
KEGG	C19508

Poli(binil kloruro)a (PVC) polimero sintetiko termoplastikoa da binil kloruroaren polimerizazioz ekoizten dena. Biologikoki eta kimikoi erresistentzia handia duen produktu bat da: disolbaezina da disolbatzaile organiko gehienetan. Eraikuntzan asko erabiltzen da, material horretaz osatutako hodiak egiteko. Zurruna da, baina plastifikatzaileak gehituz nahiko malgua da eta era horretan beste erabilera asko ditu, besteak beste, kableak isolatzeko behar diren estaldurak egiteko^[1].

Hirugarren polimero sintetiko produzituena da polietilenoaren eta polipropilenoaren ondoren^[2].

1. ↑ PVC. Zientzia eta teknologia hiztegi entziklopedikoa. Elhuyar Fundazioa.
2. ↑ (Ingelesez) Allsopp, Michael W.; Vianello, Giovanni. (2000). «Poly(Vinyl Chloride)» Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry (John Wiley & Sons, Ltd)  doi:10.1002/14356007.a21_717. ISBN 978-3-527-30673-2. (Noiz kontsultatua: 2024-12-14).