Saul Aaron Kripke (/ˈkrɪpki/; 1940ko azaroaren 13a - 2022ko irailaren 15a)[1] tradizio analitikoko filosofo eta logiko estatubatuarra izan zen. New Yorkeko City Unibertsitateko Graduate Center-eko Filosofiako irakasle ospetsua eta Princetongo Unibertsitateko irakasle emeritua izan zen. 1960ko hamarkadaz geroztik, Kripke pertsonaia zentrala izan da logika matematikoarekin, logika modalarekin, hizkuntzaren filosofiarekin, matematikaren filosofiarekin, metafisikarekin, epistemologiarekin eta errekurtsio teoriarekin lotutako hainbat esparrutan. Bere lanaren zati handi bat argitaratu gabe geratzen da, eta zinta grabazio zein zirkulazio pribatuko eskuizkribu bezala bakarrik dago.[2]
Kripke-k ekarpen eragingarriak eta originalak egin dizkio logikari, batez ere logika modala. Bere ekarpen nagusia mundu posibleak inplikatzen dituen logika modalaren semantika bat da, gaur egun Kripke semantika deitua. 2001eko Logika eta Filosofiako Schock saria jaso zuen.[3]
Kripke positibismo logikoaren gainbeheraren ondoren metafisikaren berpiztearen erantzuleetako bat da, beharra aldarrikatuz “a prioriren” nozio epistemikotik bereizten den nozio metafisiko bat delako, eta “a posteriori” ezagutzen diren beharrezko egiak daudelako, ura H2O den bezala. 1970eko Princeton Unibertsitateko hitzaldi sorta baten, 1980an “Izendapena eta beharra” (Naming and Necessity) izeneko liburu moduan argitaratua, XX. mendeko lan filosofiko garrantzitsuenetako bat bezala hartzen da.[2]
Izenen kontzeptua izendatzaile zurrun gisa aurkezten du, mundu posible guztietan egiazkoa delako, deskribapenekin alderatuta. Kripkeren erreferentzia-teoria kausala ere jasotzen du, Gottlob Frege-ren zentzuaren kontzeptuan eta Bertrand Russell-en deskribapenen lanetan aurkitzen den teoria deskriptibista eztabaidatuz.[3]
Kripke-k Ludwig Wittgenstein-en irakurketa original bat ere eman zuen, "Kripkenstein" izenez ezagutzen dena, bere “Wittgenstein arauei eta hizkuntza pribatuari buruz” (Wittgenstein on Rules and Private Language) liburuan. Bertan, bere arauak jarraitzeko argudioa jasotzen du, esanahiari buruzko eszeptizismoaren paradoxa bat.[3]