Unibertso behagarria | |
---|---|
![]() | |
Diametroa | 8.8x1036 m edo 880 Ym (28.5 Gpc or 93 Gly)[1] |
Bolumena | 3.566x1080 m3[2] |
Masa (materia arrunta) | 1.5x1053 kg |
Dentsitatea (energia osoarena) | 9.9x01-27 kg/m3 (metro kubikoko 6 protoiren baliokidea)[3] |
Adina | 13.787 0.020 mila milioi urte[4] |
Batez besteko tenperatura | 2.2725 48 0.000 57 K[5] |
Unibertso behagarria unibertsoko bola itxurako eskualde bat da, gaur egun Lurretik edo espazioko teleskopioetatik eta esplorazio-zundetatik ikus daitekeen materia guztia hartzen duena. Unibertso behagarriak barne hartzen duen materia (hots, objektu astronomiko behagarriak) behagarri zaigu objektu horien erradiazio elektromagnetikoak denbora izan duelako Lurrera iristeko hedapen kosmologikoaren hasieratik. Hasieran, beha zitekeen unibertsoan bi mila milioi galaxia egon zitezkeela kalkulatu zen[6][7], nahiz eta kopuru hori ehunka milioi batzuetara murriztu zen 2021ean, New Horizons zundaren datuetan oinarrituta[8][9][10]. Unibertsoa isotropikoa dela jota, beha daitekeen unibertsoaren ertzarekiko distantzia gutxi gorabehera berdina da norabide bakoitzean. Hau da, unibertso behagarria behatzailean zentratutako eskualde esferikoa da. Unibertsoko kokapen bakoitzak bere unibertso behagarria du, Lurrean zentratuta dagoenarekin gainezar daitekeena edo ez.
Behagarri hitzak, kasu honetan, ez dio erreferentzia egiten teknologia modernoak argia edo objektu baten bestelako informazioa detektatzeko duen gaitasunari; argiaren abiadurak berak sortutako muga fisikoari dagokio. Seinaleek ezin dute argia baino bizkorrago bidaiatu; hori dela eta, distantzia maximo bat dago (partikulen horizontea izenekoa), eta distantzia horretatik aurrera ezin da ezer hauteman, seinaleek ez dutelako Lurreraino iristeko denborarik izan. Batzuetan, astrofisikariek unibertso behagarria eta unibertso ikusgarria bereizten dituzte. Bigarren honek birkonbinaziotik igorritako seinaleak baino ez ditu barne hartzen (hidrogeno atomoak sortu zirenetik, protoi eta elektroiak elkartu eta fotoiak igorriz). Unibertso behagarriak, aldiz, barne hartzen ditu hedapen kosmologikoaren hasieratik jaso ditzakegun seinaleen jatorri izan daitezkeen eskualde guztiak.
Unibertso ikusgarriaren erradioa kalkulatzeko mikrouhinen hondo kosmikoko erradiazioa (CMBR) erabili da; gaur egun, erradiazio hori igorri zen partikuletara dagoen eroapen-distantzia, kalkuluen arabera, 14.000 milioi parsec-ekoa da (45.700 milioi argi-urte ingurukoa). Unibertso behagarriaren ertzera doan eroapen-distantzia, aldiz, 14.300 milioi parsec-ekoa da gutxi gorabehera (46.600 milioi argi-urte)[11], unibertso ikusgarria baino %2 handiagoa. Beraz, unibertso behagarriaren erradioa 46.500 milioi argi-urte ingurukoa dela kalkulatzen da[12][13]. Dentsitate kritikoa eta beha daitekeen unibertsoaren diametroa erabiliz, unibertsoko materia arruntaren masa osoa 1,5 × 1053 kg ingurukoa dela kalkula daiteke. 2018ko azaroan, astronomoek jakinarazi zuten atzealdeko argi estragalaktikoaren (EBL) tamaina 4 x 1084 fotoitakoa zela.
Unibertsoaren hedapena azkartzen doan heinean, gaur egun tokiko superkumulutik kanpo dauden objektu guztiek argi gero eta gorriagoa eta ahulagoa igorriko dute. Azkenik, denboran izoztuta geratuko dira Lurraren ikuspuntutik. Adibidez, gaur egungo z gorriranzko lerrakuntza 5etik 10era duten objektuak 4-6 mila milioi urtez egongo dira ikusgai. Gainera, gaur egun garraio-distantzia jakin batetik haratago dauden objektuek igorritako argia ez da inoiz iritsiko Lurrera. Distantzia hori, gaur egun, 19.000 milioi parsec ingurukoa da.