B' e Alasdair Uaibhreach[1] (Beurla: "Alexander the Great"; Greugais: Αλέξανδρος ο Μέγας, Aléxandros ho Mégas; 356 RC–323 RC)) fear de na comandairean as buadhaiche ann an eachdraidh an t-saoghail. Ann an litreachas Zoroastrianach tha an Alasdair mallaichte air, oir tug e buaidh air an Impireachd Phearsach, agus chuir e am prìomh-bhaile Persepolis gu sgrios.
As dèidh aonaidh eadar bailtean Seann-Ghrèige, fo smachd athair, Phillip II a' Mhakedonía, bhuannaich Alasdair an aghaidh an Impireachd Phearsach, Aisia Bheag, Siria, Phoenicia, Gaza, An Èipheit, far an do stèidhich e Alexandria,[2] Bactria agus Mesopotamia, agus leudaich e an ìmpireachd aige cho fada ri Punjab. Dh'inntrigeadh Alasdair coigrich san arm agus riaghladh aige.
As dèidh dà bhliadhna dheug de shabaid, chaochail Alasdair, bhon chùis neo-aithnichte, is dòcha mailèiria, am fiabhras-breac neo encephalitis bìorasach.