British Racing Motors

BRM

Nome completo	British Racing Motors
Bandeira
Baseada en	Bourne, Lincolnshire, Inglaterra
Tempadas en activo	28 (1950-1977)
Número de pilotos	Reg Parnell Mike Hawthorn Maurice Trintignant Jo Bonnier Dan Gurney Graham Hill Jackie Stewart John Surtees Jo Siffert Niki Lauda Clay Regazzoni
Debut	Gran Premio do Reino Unido de 1951
Carreiras	197
Campionatos de Construtores	1 (1962)
Campionatos de Pilotos	1 (1962)
Vitorias	17
Pole positions	11
Voltas Rápidas	15
Puntos totais
Derradeiro GP	Gran Premio de Italia de 1977

British Racing Motors (coñecido como BRM), foi un equipo británico de Fórmula 1. Fundado en 1945, competiu desde 1950 a 1977, participando en 197 Grandes Premios e gañando 17. En 1962 o equipo BRM gañou o título de construtores. Ao mesmo tempo, o seu piloto Graham Hill gañou o campionato mundial. En 1963, 1964, 1965 e 1971, BRM foi segunda no campionato de construtores.

A fábrica principal de BRM estaba en Spalding Road, Bourne, Lincolnshire, detrás da casa Eastgate, fogar do seu líder, Raymond Mays.

O desenvolvemento máis notable de BRM foi o motor de carreira 135º V16 1,5 litros, que era moi potente na época para a súa cilindrada. Tiña o defecto de que a potencia caía fóra dun rango moi pequeno de réxime. Por isto, para poder aproveitar a súa capacidade ao máximo, eran necesarios moitos cambios de velocidade por parte dos pilotos. Este motor foi notable tanto como por ser unha valente tentativa en desenvolvemento de motores, como polo seu distintivo son.

Cando a regulación de 1,5 litros atmosférico (é dicir, non sobrealimentados) de Fórmula Un foi introducida, BRM logrou construír un motor deseñado por Aubrey Woods (BRM P56 V8) que estaba a par con Dino V6 utilizado por Ferrari e o Coventry-Climax V8 utilizado por outros equipos británicos. Un monopraza modelo P578 con este motor gañou o Campionato Mundial con Graham Hill como piloto.

Así e todo, BRM fallou na súa entrada a regulación de 3 litros rexeitando a proposta de Aubrey Woods de construír un motor V12, por un estraño motor H 16 (BRM 75). Este motor era potente pero pesado e pouco fiable, tiña pouco par e un centro de gravidade alto. A razón desta elección segue sendo un misterio, pero é probable que o H 16 fora sedutor para BRM porque compartía algunhas partes co V8 1,5 litros. Nese momento, BRM ganouse o sobrenome de "British Racing Misery". A pesar de todo, debido a escaseza de motores 3 litros de F1 nese momento, o H 16 foi vendido a Lotus e Jim Clark logrou gañar un Gran Premio cun auto con ese motor.

Tempo despois, a firma vendeu motores a outros construtores como John Wyer, Team McLaren Mercedes e Matra.