Dedaleira

Atención: Este artigo ou sección semella conter investigacións orixinais. Mellóreo engadindo referencias que verifiquen as afirmacións contidas no artigo e engada referencias a pé de páxina. As afirmacións que constitúan unha fonte primaria non verificable deben eliminarse. Por favor, non quite esta mensaxe ata que o problema estea solucionado. (Desde xaneiro de 2019.)

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xaneiro de 2019.)

Estraloque
Clasificación científica
Reino: Plantae División: Magnoliophyta Clase: Magnoliopsida Orde: Lamiales Familia: Scrophulariaceae Xénero: Digitalis Especie: D. purpurea
Nome binomial
Digitalis purpurea L.
subespecies
Ver texto.

A dedaleira^[1] ou estraloque^[2][3] (Digitalis purpurea) é unha planta herbácea bianual, nativa de Europa da familia das plantaxináceas. Recibe tamén os nomes de abeluria, abrula, baloco, borleta, croque, dixital, estalote, milicroque e sanxoán. Na fala de Estremadura recibe o nome de abiluria e dedais de bruja^[4].

A flor das dedaleiras e as súas follas conteñen unha substancia alcaloide, a dixitalina, que afecta ao funcionamento cardíaco e o extracto do seu principio activo foi empregado como medicación para a arritmia e outras deficiencias cardíacas dende finais do século XVIII. Na medicina a dixitalina viuse obsoleta e no seu lugar é usada a dixitoxina, molécula sintética derivada daquela. A planta tamén contén outra substancia, a dixitonina, que é de uso común no campo da bioquímica. Cómpre ter en conta que, a pesar dos seus efectos medicinais, as dedadeiras poden chegar a ser moi velenosas se son consumidas.

1. ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para dedaleira.
2. ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para estraloque.
3. ↑ https://aplicacions.usc.es/buscatermos/publica/buscas/busca.htm?#10484128
4. ↑ Miroslav Valeš (2016). Diccionario lagarteiru, mañegu, valverdeñu. p. 36 e 366.