A ditadura militar de Chile, tamén chamada Réxime Militar,[1] foi o réxime ditatorial militar estabelecido en Chile entre o 11 de setembro de 1973 e o 11 de marzo de 1990, e por extensión coñécese así ao período da historia chilena en que devandita ditadura estivo vixente.
Este período comezou co golpe de estado que derrocou o goberno democrático do presidente Salvador Allende. As forzas armadas e de orde estabeleceron unha Xunta Militar de Goberno presidida polo comandante en xefe do Exército, Augusto Pinochet, quen se convertería no líder da ditadura durante toda a súa extensión. O resto da Xunta estivo conformada nos seus primeiros anos por José Toribio Merino, Gustavo Leigh e César Mendoza, en representación da Armada, a Forza Aérea e Carabineros respectivamente. Aínda que orixinalmente tivo un neto carácter militar, co paso dos anos foron incorporándose colaboradores civís ao goberno.
O novo réxime caracterizouse por un modelo autoritario, estabelecido sobre principios emanados da ultradereita, tales como o anticomunismo, a prohibición legal dos partidos políticos (até 1987),[2] a prohibición dos sindicatos, a limitación da liberdade de expresión, a disolución do Congreso Nacional (substituído por unha Xunta Militar de Goberno) e a carencia de democracia.[3] O anterior reflectiouse nas sistemáticas violacións dos dereitos humanos cometidas pola ditadura,[4][5] rexistrándose cando menos 28 259 vítimas de prisión política e tortura,[6][7] 2298 executados e 1209 detidos desaparecidos.[8] Sumado ao anterior, a medida sancionatoria que afectou ao maior número de opositores foi o exilio político, con máis de 200 000 persoas en total (expulsados e autoexiliados) coas súas familias, o que representou o meirande movemento emigratorio na historia do país.[9]
Durante este tempo, Chile experimentou unha notoria transformación económica, social e cultural. No estritamente económico, significou unha mudanza radical de orientación do papel do estado, dun rol produtor e interventor a un de tipo subsidiario, inspirado nas doutrinas económicas neoliberais. No social, significou o dominio sen contrapeso dos sectores empresariais, o aumento sostido da desigualdade de ingreso,[10][11] xunto cun incremento na precariedade e inestabilidade laboral dos sectores asalariados. No cultural, deu lugar ao denominado «apagón cultural», caracterizado pola represión e censura de certas manifestacións culturais consideradas contrarias aá liña oficial.[12]
En 1980, logo dun irregular plebiscito,[13][14] foi aprobada unha nova constitución na cal Pinochet reafirmou o seu cargo como Presidente da República, mentres a Xunta de Goberno se limitaba ao poder lexislativo. O texto constitucional estabeleceu tamén unha serie de disposicións que, finalmente, permitirían o retorno á democracia como consecuencia do resultado do plebiscito do 5 de outubro de 1988. En devandito referendo, o pobo chileno denegoulle a Pinochet un novo mandato e, en consecuencia, celebráronse eleccións presidenciais democráticas o ano seguinte. A ditadura militar acabou en 1990 coa entrega de mando de Augusto Pinochet ao novo presidente Patricio Aylwin, comezando así un novo período histórico coñecido como Transición á democracia.
nominavalech
desigualdad