Eros

Eros

Nome orixinal	(grc) Ἔρως
Biografía
Celebración	Relixión da Grecia antiga
Familia
Cónxuxe	sen valor Psique
Fillos	Trigêmeos filhos de Eros, Hedonê
Pais	Poro Ares Céfiro Éter (mitoloxía) Caos Erebo   e Pénia Afrodita Íris Eris Nicte
Irmáns	Anteros Hímero Pothos Nicte Xea Erebo
Descrito pola fonte	Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron Encyclopedic Lexicon (en)

Na mitoloxía grega, Eros é o nome do deus do amor, correspondente ó Cupido na mitoloxía romana.

Existen varias versións sobre o nacemento de Eros, aínda que adoita considerarse nacido directamente do Caos, á par que Xea^[1] ou do ovo primixenio que puxo Eurínome e que fecundara a serpe Ofión.

"En primeiro lugar existiu, realmente, o Caos. Logo Xea... e Eros, o máis fermoso entre todos os deuses inmortais, desatador de membros, que no peito de tódolos deuses e de tódolos homes a súa mente e prudente decisión somete".

(Hesíodo: Teogonía 117-123)

Segundo outras lendas, era fillo de Ares e Afrodita ^[2]; ou de Ilitía, de Iris, ou de Hermes e Artemisa ^[3].

En O banquete, Platón fai dicir a unha das personaxes, Diotima, que Eros sería un elemento intermediario, un semideus que actúaría de intérprete entre os cuestionamentos humanos e os designios divinos, nacido de Poros (o Recurso) e Penía (a Pobreza).

Entre as súas accións, lanza as súas frechas a Heracles, a Apolo ^[4] (que se burlara del por non saber manexar o arco) e ó propio Zeus.

[Afrodita fala con Eros para que someta a Hades] "Ti sometes e dominas ós celestiais e ó mesmo Xúpiter, ti ós deuses do mar e ó que goberna ós deuses do mar".

(Ovidio: Metamorfosis V, 369-370)

1. ↑ Para Carmona, non obstante, foi fillo de Xea (px. 23).
2. ↑ Pero hai dous Eros, un é o fillo de Ares e Afrodita, a filla de Urano; e outro, Anteros (o amor contrario), fillo de Ares e Afrodita, filla de Zeus e Díone.
3. ↑ A este é ó que se representa con alas.
4. ↑ "O primeiro amor de Febo [Apolo] foi Dafne, un amor que non produciu o ignorante azar, senón a cruel ira de Cupido" (Ovidio: Metamorfosis I, 452-453).