O estilo severo é o estilo que floreceu na escultura da Grecia Antiga entre o período Arcaico e o período Clásico, denominando tamén o seu período particular no ámbito da historia da arte escultórica. Tamén por veces é referido como Pre-Clasicismo, Estilo Austero, ou Clasicismo Primitivo. Porén máis do que unha simple transición, o estilo Severo expresa valores estéticos e sociais específicos, xustificando a súa delimitación como un estilo independente. Introduciu unha flexibilización naturalista substancial nos ríxidos cánones de tendencia abstracta da fase anterior, e distínguese tamén do vocabulario formal moito máis variado das fases Clásica e helenista subsecuentes, sen que iso signifique posuír menor mérito artístico. De facto, entre a súa produción encóntranse obras como o Auriga de Delfos, o Deus do Cabo Artemisio e o grupo decorativo do Templo de Zeus en Olímpia, tido como o máis importante e típico exemplar do estilo Severo.[1]
Foi un estilo cultivado en toda a área de influencia grega. O termo foi así denominado por Gustav Kramer no seu libro Über den Styl und die Herkunft der bemahlten griechischen Thongefässe (1837), referíndose á primeira xeración de pintores de vasos "figura vermella", mais a partir do estudo Der strenge Stil (1937) de Vagn Poulsen, tornouse un domínio preferencial da escultura.
Non existe consenso entre os historiadores respecto ás datas de início e fin deste período. Usualmente considérase pertencer ao estilo Severo a xeración activa entre c. 480 a. C. e 450 a. C., mais outros, baseados en boas evidencias, prefiren recuar o inicio do intervalo para c. 500 a. C..C. e estender o seu final até o 440 a. C. e mesmo alén, dando marxe para a inclusión de exemplos precursores e outros máis tardíos. Esa polémica está ligada ás dificultades de datación exacta de moitas pezas, ao carácter dinámico da arqueoloxía, sempre traendo novos datos, e á propia fluidez que cerca a definición das características e dos limites dun estilo artístico, o que, como acontece en toda historiografía e crítica da arte, é sempre materia de gran sutileza e pasíbel dunha variedade de interpretacións.[1][2][3]