Un fragmento scFv ou fragmento variable de cadea sinxela (scFv, do inglés sigle-chain variable fragment), malia o seu nome, non é un fragmento de anticorpo, senón unha proteína de fusión das rexións variables das cadeas pesada (VH) e lixeiras (VL) das inmunoglobulinas, conectadas cun curto péptido enlazador (linker) duns dez a 25 aminoácidos.[1] Este enlazador é xeralmente rico en glicina para darlle flexibilidade, e tamén en serina ou treonina para darlle solubilidade, e pode conectar o N-terminal da VH co C-terminal da VL, ou viceversa.[2] Esta proteína mantén a especificidade da inmunoglobulina orixinal, a pesar da eliminación das rexións constantes e a introdución do enlazador.[3] A imaxe da dereita mostra como esta modificación xeralmente non altera a especificidade.
Estas moléculas foron creadas para facilitar a técnica do phage display, na que é moi conveniente expresar o dominio de unión ao antíxeno como un péptido único. Como alternativa, pode crearse un scFv directamente a partir de cadeas pesadas e lixeiras subclonadas derivadas dun hibridoma. Os scFvs teñen moitos usos, por exemplo, a citometría de fluxo, inmunohistoquímica, e os dominios de unión ao antíxeno de receptores de célula T artificiais.
A diferenza dos anticorpos monoclonais, que son a miúdo producidos en cultivos celulares de mamíferos, os scFvs son máis a miúdo producidos en cultivos celulares bacterianos, como os de Escherichia coli.[3]