Back جائزة أوروبا الكبرى 1985 Arabic 1985 Голяма награда на Европа Bulgarian Gran Premi d'Europa del 1985 Catalan Grand Prix Evropy 1985 Czech Großer Preis von Europa 1985 German 1985 European Grand Prix English Anexo:Gran Premio de Europa de 1985 Spanish Euroopan Grand Prix 1985 Finnish Grand Prix automobile d'Europe 1985 French 1985-ös Formula–1 európai nagydíj Hungarian
| Nome oficial | Royal Dutch Shell European Grand Prix  |
|---|---|
| Tipo | Gran Premio de Europa |
| Deporte | automobilismo |
| Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1985 |
| Distancia do evento | 75 |
| Localización e Datas | |
| Localización | Circuíto de Brands Hatch (Kent) 51°21′24″N 0°15′45″L / 51.356666666667, 0.2625 |
| Lonxitude | 3,703 km |
| País | Reino Unido |
| Data | 6 de outubro de 1985 |
| Competición | |
| Primeiro posto | Nigel Mansell |
| Pole position | Ayrton Senna |
| Volta máis rápida | Jacques Laffite |
O Gran Premio de Europa de 1985 foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada no circuíto de Circuíto de Brands Hatch o 6 de outubro de 1985. Foi a décimo cuarta carreira da tempada 1985.
Ayrton Senna conseguiu a pole position por sexta vez na tempada, cunha media de 225´479 km/h, a primeira vez que alguén rodou no circuíto a máis de 225 km/h. Segundo foi Nelson Piquet, seguido dos Williams - Honda de Nigel Mansell e Keke Rosberg.
O campión mundial Niki Lauda de McLaren seguía sendo incapaz de competir debido á lesión na boneca que sufriu en Bélxica e foi substituído polo expiloto John Watson no que sería a súa última saída na Fórmula Un. Watson 21º cualificado e na súa primeira carreira de F1 desde o Gran Premio de Suráfrica de 1983 terminou sétimo, só 2 voltas atrás e a menos dun segundo por detrás sexto clasificado Thierry Boutsen. Tyrrell presentou de novo un equipo de dous coches na carreira co novato Italiano Ivan Capelli substituíndo a Stefan Bellof na súa primeira carreira na Fórmula Un.
Logo dunha moi mala saída na que caeu ao 14º posto, Alain Prost subiu 8 postos en 10 voltas, baixou de novo a noveno posto, e subiu outras 5 posicións, rompendo a marca de volta 3 veces no proceso. Finalmente quedou no cuarto lugar e no proceso, asegurou Campionato Mundial de Pilotos. Nigel Mansell logrou a súa primeira vitoria. Keke Rosberg quedou terceiro malia perder unha volta completa logo dunha colisión con Nelson Piquet causada por Ayrton Senna, quen terminou segundo. Marc Surer estivo en segunda posición co Brabham ata que falloulle o turbo.
Michele Alboreto viu escapar o seu soño do Campionato do Mundo na volta 13. Logo de parar para substituír un pneumático plano na volta 11, o turbo do seu Ferrari explotou na volta 13. Alboreto, frustrado pola pouca fiabilidade de fins de tempada do Ferrari que custoulle o campionato do mundo (liderou a táboa de puntos ata a rolda 11 en Zandvoort) conduciu o seu Ferrari 156/85 a boxes coa parte traseira do coche en chamas. De forma perigosa pilotou o coche co lume ata os boxes e directamente ao seu pit de Ferrari. Moitos observadores viron isto como xeito de demostrar que a falta de fiabilidade do Ferrari custoulle o campionato do mundo, que Prost gañou ao terminar en cuarto lugar.
A pole position de Senna cítase a miúdo como un dos seus mellores momentos.[1]