| MHC de clase II, DQ | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| (heterodimero) | ||||||||||
 Peto de unión de DQ1 con ligando | ||||||||||
| Tipo de proteína | Receptor da superficie celular | |||||||||
| Función | Recoñecemento inmune e presentación de antíxenos | |||||||||
| ||||||||||
HLA-DQ (ou DQ) é unha proteína que funciona como receptor da superficie celular atopada en células presentadoras de antíxenos. É un heterodímero αβ do tipo MHC de clase II. As cadeas α e β son codificadas por dous loci chamados HLA-DQA1 e HLA-DQB1, que están un despois do outro na banda 21.3 do brazo p do cromosoma 6 humano. Tanto a cadea α coma a β son moi variables. Unha persoa adoita producir dúas variantes da cadea α e dúas da β e iso xera un total de 4 isoformas de DQ. Os loci DQ están en estreito ligamento xenético con HLA-DR, e están menos ligados a HLA-DP, HLA-A, HLA-B e HLA-C.
Diferentes isoformas de DQ poden unirse a distintos antíxenos e presentalos a células T. Neste proceso as células T son estimuladas para que crezan e envíen sinais ás células B para producir anticorpos. As funcións de DQ son o recoñecemento e presentación de antíxenos estraños (xeralmente proteínas derivadas de posibles patóxenos). Pero DQ tamén intervén no recoñecemento de autoantíxenos (antíxenos propios) e na súa presentación ao sistema inmunitario para que se desenvolva unha tolerancia a eles desde idade moi temperá.
Cando se perde a tolerancia ás proteínas propias, o DQ pode verse implicado nunha doenza autoinmune. Dúas doenzas autoinmunes nas cales está implicado o HLA-DQ son a enfermidade celíaca e a diabetes tipo 1. O DQ é mediador da autoinmunidade porque distorsona o repertorio do receptor de célula T (TCR) durante a selección tímica.[1] As persoas portadoras de serotipos de risco, como DQ8, teñen unha maior proporción de receptores de célula T circulantes que poden unirse á insulina, o autoantíxeno primario na diabetes tipo 1.
DQ é un dos varios antíxenos implicados no rexeitamento de transplantes de órganos. Como son receptores de superficie celular variables en células inmunitarias, estes antíxenos D, orixinalmente antíxenos HL-A4, están implicados na enfermidade de enxerto contra hóspede que se produce cando se transplantan tecidos linfoides entre persoas. Os estudos serolóxicos de DQ recoñeceron que os anticorpos para DQ se unen principalmente á cadea β. Os serotipos usados actualmente son HLA-DQ2, -DQ3, -DQ4, -DQ5, -DQ6, -DQ7, -DQ8 e -DQ9. Como no caso de HLA-DQ1 a reacción é débil coa cadea α, foi substituído nos estudos pola seroloxía de DQ5 e DQ6. A serotipificación pode identificar a maioría dos aspectos da estrutura e función das isoformas de DQ; con todo, hoxe en día a PCR específica de secuencia converteuse no método preferido para determinar os alelos HLA-DQA1 e HLA-DQB1, xa que con frecuencia a serotipificación non pode resolver a contribucon fundamental da cadea DQ α. Isto pode compensarse examinando serotipos DR ademais dos serotipos DQ.
- ↑ Rubio García, Arcadio; Paterou, Athina; Lee, Mercede; Sławiński, Hubert; Ferreira, Ricardo; Landry, Laurie G.; Trzupek, Dominik; Teyton, Luc; Szypowska, Agnieszka; Wicker, Linda S.; Nakayama, Maki (2021-09-06). "HLA class II mediates type 1 diabetes risk by anti-insulin repertoire selection". bioRxiv (en inglés): 2021.09.06.458974. doi:10.1101/2021.09.06.458974.