Henrique V de Inglaterra foi un rei inglés nado no castelo de Monmouth o 16 de setembro de 1387, como segundo fillo —o primoxénito, Eduardo, morrera ó nacer en 1382— de Henrique, duque de Lancaster —despois Henrique IV— e de María de Bohun. Ó acceder ó trono seu pai, tras depoñer a Ricardo II (1399), converteuse en príncipe de Gales e herdeiro do trono inglés.
Henrique V foi nomeado cabaleiro en dúas ocasións. A primeira foi ós 12 anos de idade, no medio dun campo de batalla irlandés (1399), pola espada de Ricardo II. O rei inglés levaba o mozo Henrique ó combate en calidade de refén para garantir o bo comportamento do seu pai Henrique de Lancaster, opositor político da coroa. Prisioneiro e todo, o rapaz demostrou o seu valor contra os rebeldes irlandeses, o que lle valeu este primeiro recoñecemento. A segunda vez, foi polo seu pai Henrique IV (que xa derrocara e fixera asasinar a Ricardo II e usurpara o trono), un día antes da coroación daquel e da súa propia ascensión ó Principado de Gales.
Ó ano seguinte, 1400, Henrique IV mandou o seu fillo a reprimir unha gran rebelión dun xefe galés que reclamaba para si o principado. En menos de dous anos, o mozo conseguiu sufocar a rebelión, incluíndo os exércitos de dous xefes ingleses que se pregaran a ela. Dos guerreiros galeses aprendería Henrique as tácticas guerrilleiras que máis tarde aplicaría en Francia.