A inercia é unha propiedade física fundamental da materia que describe a súa resistencia a cambios no movemento. Segundo a Teoría da relatividade, a enerxía tamén exhibe inercia, xa que materia e enerxía son equivalentes. Se un corpo non está sometido á acción de forzas ou está sometido a un conxunto de forzas con resultante nula, este corpo non experimenta un cambio de velocidade. Isto significa que, se está parado, permanece parado, e se está en movemento, continúa en liña recta cunha velocidade constante. Este principio, formulado primeiro por Galileo e posteriormente confirmado por Newton, coñécese como o primeiro principio da dinámica (1ª lei de Newton) ou principio de inercia.
O principio de inercia pódese observar no movemento dun autobús: cando parte de repouso, os pasaxeiros tenden a retroceder, e cando frea, tenden a avanzar. Tamén se observa cando unha pelota roda por unha superficie lisa e só se detén debido á fricción.
A inercia está directamente relacionada coa masa dos corpos:[1]
O concepto de inercia tivo un importante precursor na Idade Media coa teoría do ímpeto do filósofo Jean Buridan.
Noutras palabras, a inercia é a resistencia que todos os corpos materiais ofrecen á modificación do seu estado de movemento ou repouso. Dende as ideas de Aristóteles ás teorías de Einstein, o concepto de inercia transformouse profundamente, converténdose nun piar fundamental da física. Hoxe, segue a ser esencial para entender tanto o movemento dos astros e os corpos macroscópicos, aínda que non explica totalmente como o comportamento das partículas subatómicas.[2]