Jean Buridan

Jean Buridan

Biografía
Nacemento	1295 ↔ 1300 Béthune, Francia
Morte	c. 1358 (62/63 anos) París, Francia
Relixión	Igrexa católica
Educación	Universidade de París
Actividade
Campo de traballo	Lóxica, filosofía da natureza e teoloxía
Ocupación	filósofo, lóxico, clérigo, catedrático, teólogo, escritor
Período de tempo	Filosofía medieval
Empregador	Universidade de París
Movemento	Nominalismo e lóxica
Profesores	William de Ockham
Alumnos	Alberto da Saxônia (filósofo) (pt)
Influencias	William de Ockham e Aristóteles
Descrito pola fonte	Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Encyclopædia Britannica

Jean Buridan, en latín Joannes Buridanus (ás veces escrito en galego Jean Buridán), nado probabelmente en Béthune (Paso de Calais, Francia) ca. 1292 e finado en 1363), foi un filósofo escolástico francés, un dos inspiradores do escepticismo relixioso en Europa.

Destacou nos estudos de lóxica e nos comentarios a Aristóteles. Foi defensor do principio de causalidade. Como autor de traballos teóricos en óptica e mecánica, formulou unha noción de inercia, intentando explicar o movemento coa teoría do ''impetus'', contra 1340.^[1]. Seu nome está frecuentemente asociado ao experimento mental coñecido como o "asno de Budirán".

Como filósofo, Buridan adopta unha posición nominalista, pero non parte dunha linguaxe humana idealizada, o que marca unha diferenza importante entre o seu pensamento e o do seu mestre Guillerme de Occam, con quen se compara moitas veces. Porque, se ben é certo que ambos os dous adoptan a visión segundo a cal os enunciados, sexan falados, escritos ou pensados, son os portadores da verdade ou da falsidade, Occam, porén, tende a ver as proposicións ou enunciados pensados como expresando conceptos únicos, canónicos. Polo contrario, Buridan nunca privilexia un discurso conceptual externo aos axentes que o expresan. Sostén, pola contra, que o significado das expresións faladas e escritas se relaciona con conceptos cognitivos ou psicolóxicos do locutor.

Pero a súa contribución máis importante é a introdución do concepto de ímpeto ou impulso (impetus) ou movemento inercial (momento), que o fai precursor directo neste punto fundamental da mecánica de Copérnico, Galileo e Newton. O impetus, proporcional á masa e á velocidade do axente do movemento, mantén ao móbil no seu estado de movemento sen necesidade de accións ulteriores (inercia).

Foi o precursor tamén da teoría da formación das imaxes ópticas e da cinemática ou ciencia do movemento.

1. ↑ Lecourt, Dominique e Thomas Bourgeois (2002): Dictionnaire d'histoire et philosophie des sciences. Paris: Presses Universitaires de France (PUF). ISBN 978-2-13-054499-9. Vewr en liña, artículo "Impetus" por Christiane Vilain, e artigo "Inerce por François De Gandt