John Barrymore

John Barrymore

Biografía
Nacemento	15 de febreiro de 1882 Filadelfia, Estados Unidos de América
Morte	29 de maio de 1942 (60 anos) Os Ánxeles (Estados Unidos de América)
Causa da morte	cirrose hepática insuficiencia renal pneumonía
Lugar de sepultura	cemiterio de Mount Vernon
Educación	King's College School
Actividade
Ocupación	actor de teatro, actor, actor de cinema, guionista
Período de actividade	1903 -
Empregador	Warner Bros.
Profesores	Maurice Barrymore e William Collier Sr.
Familia
Familia	Familia Barrymore
Cónxuxe	Elaine Barrie (1936–1940) Dolores Costello (1928–1934) Blanche Oelrichs (1920–1928) Katherine Corri Harris (1910–1917)
Fillos	Diana Barrymore  () Blanche Oelrichs John Drew Barrymore  () Dolores Costello
Pais	Maurice Barrymore   e Georgiana Drew
Irmáns	Ethel Barrymore Lionel Barrymore
Premios
estrela no Paseo da Fama de Hollywood
Descrito pola fonte	Obálky knih,

John Barrymore, nado como John Sidney Blyth en Filadelfia (Pensilvania) o 14 ou 15 de febreiro de 1882 e finado nos Ánxeles (California) o 29 de maio de 1942, foi un actor estadounidense de teatro, cine e radio. Membro das familias de actores Drew e Barrymore (cuxo representante actual máis coñecido é Drew Barrymore), tentou afastarse inicialmente da actuación probando unha carreira como artista, malia que no 1900 actuou no teatro xunto ó seu pai Maurice Barrymore e posteriormente coa súa irmá Ethel no ano seguinte. Comezou a súa carreira oficialmente no ano 1903 gañando atención como actor de teatro en comedias lixeiras nos comezos, pasando por representacións de varias obras dramáticas ata culminar nas producións de Justice (1916), Richard III (1920) e Hamlet (1922).

Após o seu éxito coa obra de Hamlet en Londres no ano 1925, Barrymore deixou o teatro durante uns 14 anos, centrándose ó completo no cinema. Na época do cine mudo obtivo unha boa recepción con filmes como Dr. Jekyll and Mr. Hyde (1920), Sherlock Holmes (1922) e The Sea Beast (1926). Foi durante este período onde recibiu o alcume de "o Gran Perfil". A súa voz, traballada no teatro, foi unha baza para el nos comezos do cine sonoro, e tres dos seus filmes desta época chegaron a ser introducidos no National Film Registry: Grand Hotel (1932), Twentieth Century (1934) e Midnight (1939).

A súa vida persoal foi un foco de atención dos medios tanto antes do seu pasamento coma posteriormente. Tivo problemas de alcoholismo dende os catorce anos de idade, casou e divorciouse en catro ocasións, e nos últimos anos da súa vida declarouse en bancarrota. Gran parte dos seus últimos traballos incluían a parodia de si mesmo e o retrato de artistas acabados bébedos. O seu obituario no The Washington Post indicou que "co paso dos anos – e segundo a súa vida privada se foi volvendo máis pública – converteuse, malia o seu xenio no teatro, nun personaxe de prensa amarela".^[1] Malia que varios historiadores do cinema opinaron que a súa contribución o medio comezou a esvaecerse após mediados dos anos 1930,^[2] un dos seus biógrafos, Martin Norden, considerouno como "probablemente o actor máis influente e idolatrado do seu tempo".^[3]

1. ↑ Erro na cita: Etiqueta <ref> non válida; non se forneceu texto para as referencias de nome WP: Obit
2. ↑ McCaffrey, Donald W.; Jacobs, Christopher P. (1999). Guide to the Silent Years of American Cinema. Westport, CT: Greenwood Publishing Group. p. 32. ISBN 978-0-313-30345-6. 
3. ↑ Norden 2000.