Occitano occitan | ||
---|---|---|
Pronuncia: | [ut͡siˈta] | |
Outros nomes: | Provenzal, lemosino, gascón... | |
Falado en: | Occitania Cataluña Italia Francia Mónaco | |
Rexións: | Europa | |
Total de falantes: | entre 100.000 e 800.000 [1][2] | |
Posición: | 22 | |
Familia: | Indoeuropeo Itálico Románico Occitanorrománico Occitano | |
Status oficial | ||
Lingua oficial de: | Val de Arán | |
Regulado por: | Conselh de la Lenga Occitana Congrès Permanent de la Lenga Occitana | |
Códigos de lingua | ||
ISO 639-1: | oc
| |
ISO 639-2: | oci (desde 1500) / pro (antes de 1500) (B) | (T) |
ISO 639-3: | oci
| |
SIL: | (varios)
| |
Mapa | ||
Dialectos do occitano. | ||
Status | ||
O occitano[4] é a lingua falada dende a Idade Media no sur da actual Francia, denominada Occitania por algúns sectores políticos e culturais, nas súas variedades dialectais. En Cataluña, ademais de ser oficial no Val de Arán (coa denominación de aranés), é oficial en todo o país dende o 9 de agosto de 2006, coa entrada en vigor do novo estatuto de autonomía.
De fait, le nombre des locuteurs de l’occitan a pu être estimé par l’INED dans un premier temps à 526 000 personnes, puis à 789 000 ("De feito, o número de falantes de occitano foi estimado polo INED nun primeiro momento en 526.000 persoas, despois en 789.000")