Back Nikolai Rimski-Korsakof Afrikaans Nikolai Rimski-Korsakov AN نيكولاي ريمسكي كورساكوف Arabic نيكولاى ريمسكى كورساكوڤ ARZ Rimsky-Korsakov AST Nikolay Rimski-Korsakov Azerbaijani Римский-Корсаков Николай Андреевич Bashkir Мікалай Андрэевіч Рымскі-Корсакаў Byelorussian Николай Римски-Корсаков Bulgarian Nikolay Rimskiy-Korsakov Breton
Nikolai Andreevich Rimskii-Korsakov (en ruso: Никола́й Андре́евич Ри́мский-Ко́рсаков nʲɪkəˈlaj ɐˈndrʲejɪvʲɪtɕ ˈrʲimskʲɪj ˈkorsəkəf (AFI), 
escoitar), nado en Tikhvin, Nóvgorod o 6 de marzoxul./ 18 de marzo de 1844greg., e finado en Lubensk, San Petersburgo o 8 de xuñoxul./ 21 de xuño de 1908greg.,[a] foi un compositor, director de orquestra e pedagogo ruso membro do grupo de compositores coñecido como Os Cinco.[b] Aínda proseguindo a liña Berlioz - Liszt - Wagner, seguiu fiel ao ideal dun estilo nacional. Considerado un mestre da orquestración, as súas obras orquestrais máis coñecidas —o Capricho español, a Abertura da gran Pascua rusa e a suite sinfónica Scheherezade— son valoradas entre as principais do repertorio de música clásica, así como as suites e fragmentos dalgunha das súas quince óperas, e sobresaen pola súa instrumentación ricamente coloreada e chea de virtuosidade. Scheherezade (1888) é un exemplo do seu emprego adoito dos contos de fadas e temas populares.
Rimskii-Korsakov fixo os seus estudos de música baixo a dirección de Balakirev, e do mesmo xeito que este e o crítico Vladimir Stasov, cría firmemente no desenvolvemento dun estilo nacionalista de música clásica. Este estilo consistía no emprego de cancións populares tradicionais rusas, así como de elementos harmónicos, melódicos e rítmicos exóticos —práctica coñecida como orientalismo musical—, evitando os métodos compositivos tradicionais occidentais. Con todo, Rimskii-Korsakov chegaría a valorar tamén as técnicas occidentais ao ocupar o posto de profesor de composición, harmonía e instrumentación (orquestración) musical no Conservatorio de San Petersburgo a partir de 1871 ata 1905, no que tivo como alumnos a Glazunov e a Stravinskii. Con obxecto de se perfeccionar, estudou a harmonía e o contrapunto occidentais de xeito autodidacta, incorporando ao mesmo tempo as influencias de Mikhail Glinka e o resto de compañeiros dos Cinco. Posteriormente, as súas técnicas compositivas e de orquestración víronse enriquecidas co descubrimento das obras de Richard Wagner.
Rimskii-Korsakov combinou a composición e a ensinanza coa carreira militar, primeiro como oficial da Armada Imperial Rusa, logo como inspector civil de bandas de música navais. Escribiu nas súas memorias que a paixón polo océano comezou na súa nenez, ao ler libros e escoitar as fazañas do seu irmán máis vello na mariña. O seu amor polo mar puido influílo á hora de escribir dúas das súas obras orquestrais máis coñecidas, o cadro musical Sadko (non confundir coa súa ópera posterior do mesmo nome) e Scheherezade. O seu labor como inspector de bandas navais serviulle para ampliar o seu coñecemento técnico dos instrumentos de vento madeira e metal, perfeccionando as súas habilidades no campo da orquestración. Ademais de transmitir estes coñecementos aos seus estudantes, puido transmitilos postumamente a través dun manual sobre orquestración que foi finalizado polo seu xenro Maksimilian Steinberg.
Rimskii-Korsakov legou moitas composicións nacionalistas rusas de gran creatividade e orixinalidade. Ademais, realizou arranxos das obras dos Cinco para que puidesen ser interpretadas en público, converténdoas en parte do repertorio clásico (aínda que existe controversia sobre as súas correccións nas obras de Modest Musorgskii). Formou a unha xeración de mozos compositores e músicos durante as décadas que exerceu como pedagogo, polo que chegou a ser cualificado como o «principal arquitecto» do que o público afeccionado á música clásica considera o estilo ruso de composición.[1] O estilo de Rimskii-Korsakov baseábase no de Mikhail Glinka, Milii Balakirev, Hector Berlioz e Franz Liszt, «transmitindo este estilo directamente a dúas xeracións de compositores rusos» e influíndo en compositores non rusos, como Maurice Ravel, Claude Debussy, Paul Dukas e Ottorino Respighi.[2]
Erro no código da cita: As etiquetas <ref> existen para un grupo chamado "lower-alpha", pero non se atopou a etiqueta <references group="lower-alpha"/> correspondente
- ↑ Frolova-Walker 2001, p. 21:409.
- ↑ Abraham 1980, p. 16:34.