|
Pontevedra é unha cidade galega, capital da provincia de Pontevedra e da súa comarca homónima. É a sexta cidade máis poboada de Galicia despois de Vigo, A Coruña, Ourense, Lugo e Santiago de Compostela. Segundo o IGE, en 2015 a poboación foi de 82.539 habitantes (78.715 en 2004).
Unha lenda de carácter erudito creada cara ao renacemento dotou á vila dunha orixe fantástica, facendo responsable da súa fundación a Teucro, un dos heroes da Guerra de Troia. A lenda di que chegou a estas terras tras ser exiliado polo seu pai Telamón e fundando un asentamento co nome de Helenes. Porén, o certo é que diversos estudos históricos e arqueolóxicos máis recentes non detectan restos de presenza humana neste val anteriores á súa integración no Imperio Romano.
En 1833, coa creación das provincias, convértese na capital da provincia do mesmo nome que a cidade, o que permitiu a transformación nunha urbe administrativa.
A cidade localízase no fondo da ría de Pontevedra, na desembocadura do río Lérez. Está asentada nun outeiro rochoso relativamente aplanado pola erosión que, aínda que non é de moita altura, fai que o Lérez a arrodee polo norte antes de abrirse á ría. Por esta razón as únicas rúas que son algo empinadas son as que baixan á ribeira. O emprazamento resulta estratéxico, xa que é o primeiro punto, vindo desde o mar, a través da ría, polo que se pode cruzar de norte a sur.
Destacan como monumentos a Capela da Virxe Peregrina de Pontevedra, as Ruínas de San Domingos, a Basílica de Santa María a Maior, ou o Mosteiro de San Salvador de Lérez.
|
Artigo destacado
editar
A Sociedad Coral Polifónica de Pontevedra naceu, presidida por Antón Losada Diéguez, como unha reunión de amigos da música. No grupo inicial estiveron Antonio Iglesias Vilarelle, Joaquín Maquieira Fernández, Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, Álvaro Losada, Antonio Blanco Porto, Vicente Barreiro Viñas, Carlos Gastañaduy Ozores e Prudencio Otero Bermúdez de Castro. A primeira presentación foi o 9 de abril de 1925, Xoves Santo, na igrexa de San Francisco de Pontevedra, coa interpretación dun concerto sacro que se repetiu ó día seguinte na Basílica de Santa María a Maior, e o primeiro concerto foi no Teatro Principal de Pontevedra o 23 de marzo de 1926. Dende entón seguiu a liña proposta polos fundadores: polifonía clásica profana, polifonía sacra e melodías populares axustadas a unha interpretación polifónica depurada.
A coral fundacional constaba de corenta voces masculinas, dezaseis femininas e dezaseis de nenos. A comisión estaba integrada por Vicente Barreiro Viñas, Antonio Blanco Porto, Antonio Iglesias Vilarelle, Carlos Gastañaduy Ozores e Prudencio Otero Bermúdez de Castro, mentres que o director, dende 1925 ata 1940, foi Blanco Porto. Desempeñaron, ademais, a presidencia da sociedade, personalidades destacadas da vida cultural do país como Castelao, José Blein Llinás, Vicente Riestra Calderón, Augusto García Sánchez, Xosé Fernando Filgueira Valverde e Xosé Carlos Valle Pérez. Castelao, ademais de presidente, foi escenógrafo e deseñou o escudo da entidade.
Lugar de interese
editar
A Basílica de Santa María a Maior é unha das igrexas parroquiais de Pontevedra. Foi consagrada como basílica o 10 de xaneiro de 1962 por Xoán XXIII.
Este templo substitúe outro anterior. A parroquia de Santa María a Maior é a igrexa matriz de Pontevedra, aparecendo documentada xa antes da concesión do foro de vila en 1169. Daquel templo consérvanse o San Pedro da contraportada occidental e o pantocrátor da clave dunha capela da nave do evanxeo.
A súa construción comezou na segunda década do século XVI, dirixindo as obras o mestre Juan de Cuetos. A fachada, contratada en 1541 a Cornelis de Holanda e Xoán Nobre, comezou a construírse en 1544. Dado que boa parte do financiamento proviña do Gremio de Mareantes, en 1551 paralizáronse as obras debido á escaseza de sardiña. En 1559 pecháronse as bóvedas, e en 1570 pechouse o coro. A torre das campás aínda tardaría bastante en ser rematada. O retablo, rematado en 1623, foi derrubado e substituído a comezos do século XX.
Imaxe destacada
Biografía destacada
editar
Manuel Quiroga Losada, nado en Pontevedra o 15 de abril de 1892 e finado na mesma vila o 19 de abril de 1961, foi un reputado violinista, compositor e debuxante galego, posiblemente o músico galego que acadou maior renome internacional, sendo considerado un dos violinistas máis importantes do seu tempo. Foi anunciado en numerosas ocasión por parte dos críticos como "o mellor sucesor de Pablo Sarasate", e ás veces é referido como "o herdeiro espiritual de Sarasate".
Os grandes violinistas da súa época - Eugène Ysaÿe, Fritz Kreisler, George Enescu, Mischa Elman e Jascha Heifetz - así como compositores como Igor Stravinskii e Jean Sibelius, tiñan a arte de Quiroga en gran consideración. Guilhermina Suggia, a violonchelista portuguesa (e unha vez compañeira de Pau Casals), describiu a súa interpretación de Il trillo del diavolo de Giuseppe Tartini como "marabillosa e impecable".
Como compositor, Manuel Quiroga realizou numerosas pezas breves para violín, así como estudios e caprichos, transcricións e cadencias para algúns dos concertos máis destacables para violín, como o de Beethoven, Brahms ou Mozart (entre eles os números 3, 4, 5)
Sabías que...?
Artigos de calidade e bos
editar
 Artigos de calidade (2)
 Artigos bos (1)
Portais relacionados
Proxectos irmáns
|
.jpg)
.svg){kind=small}
