Proba da oxidase

A proba da oxidase ou test da oxidase é unha proba utilizada en microbioloxía para determinar se unha bacteria produce algunha das citocromo c oxidases.^[1] Na proba utilízanse discos impregnados co reactivo N,n,n,n-tetrametil-p-fenilendiamina (ou TMFD) ou N,N-Dimetil-p-fenilendiamina (ou DMFD), o cal é tamén un indicador redox. O reactivo pasa de azul escuro a granate ao ser oxidado, e vólvese transparente ao ser reducido. As bacterias oxidase positivas posúen citocromo oxidase ou indofenol oxidase (unha hemoproteína).^[2] Ambas as dúas catalizan o transporte de electróns de compostos doantes (NADH) a aceptores de electróns (polo xeral o oxixeno). Na proba, o reactivo TMFD actúa como doante artificial de electróns para o encima oxidase. O reactivo oxidado forma o composto coloreado de indofenol azul. O sistema citocromo está normalmente presente só nos organismos aerobios que poden utilizar o oxíxeno como aceptor final de electróns e hidróxeno. O produto final deste metabolismo pode ser auga ou peróxido de hidróxeno (molécula tóxica que será rota pola catalase).^[3]

1. ↑ "Proba modificada da Oxidase" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 19 de febreiro de 2015. Consultado o 10 de setembro de 2014. 
2. ↑ . Isenberg HD, editor. Clinical Microbiology Procedures Handbook. American Society for Microbiology; 2004. p. 3.3.2-3.3.2.13
3. ↑ MacFaddin JF, editor. Biochemical Tests for Identification of Medical Bacteria. 3rd ed. Philadelphia:Lippincott Williams and Wilkins; 2000. p. 363-7